Yetim Qulu o qapıda, bu qapıda yetimçilikle böyümüşdü; damdan yıxıla-yıxıla, çayda boğula-boğula, dünyanın bütün pis naxoşluqlarını çıxara-çıxara böyümüşdü.
Ancaq damdan yıxılanda qıçı sınmamışdı, çayda boğulanda batıb ölmemişdi, o ki qaldı naxoşluqlara, burda mesele bir az qelizleşir.
Çünki yetim Qulu uşaq vaxtı naxoşluğa düşürdüse, kenddeki neçe-neçe uşağı da hemin naxoşluğa salırdı.
Qulu çiçek çıxartdı, kenddeki neçe-neçe uşaq da çiçek çıxartdı.
Qulu tamam sağaldı, heç o çiçeyin izi-tozu da qalmadı, ancaq kenddeki neçe-neçe uşağın sir-sifetinde o çiçekden çopur qaldı.
Qulunun başı yara tökdü, kenddeki neçe-neçe uşağın başı da yara tökdü.
Qulu tamam sağaldı, heç o yaranın izi-tozu qalmadı, ancaq kenddeki neçe-neçe uşağın başında o yaradan keçellik qaldı.
Beli, yetim Qulu böyüdü, bir cavan oğlan oldu.
Tay-tuşları başladılar evlenmeye: sifeti çopurlar da evlendiler, başı keçeller de.
Tekce yetim Qulu bu qıvrımsaç başıynan, bu gül kimi sifetiynen evlenmedi ki, evlenmedi.
Yetim Qulu evlenmeye qorxurdu. Qorxurdu ki, evlene - uşağı ola, öle - uşağı yetim qala...
Yetim Qulu evlenmedi ki, uşağı yetim qalmasın.
Tay-tuşları oğul-uşaq sahibi oldular.
Qulu ölmedi.
Oğul-uşaq böyüdü, beş yaşına çatdı, on yaşını ötdü, on beş yaşından adladı, - Qulu ölmedi ve başladı peşiman olmağa.
Fikirleşdi ki, ey dadi-bidad, evlenseydim, indi oğlumun on beş yaşı olardı...
Yetim Qulu evlenseydi, oğlu indi iyirmi yaşına çatardı ki, dava başladı.
Oğul-uşağı apardılar davaya.
Qulu fikirleşdi ki, ey dadi-bidad evlenseydim, oğlum olsaydı, indi davaya gedecekdi...
Oğul-uşaqdan başladı qara kağızlar gelmeye.
Poçtalyon Semed camaatın qapısını qorxa-qorxa döymeye başladı, poçtalyon Semed camaatın qapısını döyende camaat qorxmağa başladı ve Qulu fikirleşdi ki, ey dadi-bidad, evlenseydim, oğlum olsaydı, davaya getseydi, indi qara kağız gelecekdi...
Ve bu cüre fikirleşe-fikirleşe günlerin bir günü hiss eledi ki, poçtalyon Semedden qorxur.
Yazıq poçtalyon Semedin bu kendde qorxmadığı

[1] 2 3 4 >>