birce qapı vardısa, o da Qulunun qapısıydı.
Bu yandan da ki, Qulu başladı ondan qorxmağa.
Her defe poçtalyon Semed qapısını döyende Qulunun üreyi düşürdü, rengi-rufu qaçırdı.
Yetim Qulu onun neyinden qorxurdu, niye qorxurdu, - o yazıq heç cüre başa düşe bilmirdi.
Ancaq yetim Qulu ele sidq-ürekden qorxurdu ki, yazıq poçtalyon Semed bundan qorxmağa başladı, bunun qapısını qorxa-qorxa döymeye başladı.
Ve ikisi de bir-birinden o cüre qorxa-qorxa, çekine-çekine axırda bir-birini ele şeye inandırdılar ki, kime desen inanmaz.
Eger günlerin bir günü bu kende bir qara kağız gelseydi ve bele melum olsaydı ki, hemin qara kağız yetim Qulunun davadakı oğlundan gelib, - ne Qulu bir damcı heyretlenerdi, ne de poçtalyon Semed.
Beli, bunlar ikisi de semimi qelbden inanmışdılar ki, yetim Qulunun bir cavan oğlu var, özü de davadadı...
Ancaq qeribe burasıydı ki, ikisi de Qulunun oğlundan mektub-zad gözleyib elemirdiler.
Qulunun oğlundan tekce qara kağız gele bilerdi...
Yetim Quluynan poçtalyon Semed bir-birinden bu cüre qorxa-qorxa, çekine-çekine ayları ötürdüler, illeri yola saldılar ve günlerin bir günü baxıb gördüler ki, dava qurtarıb.
Davadan qara kağızı gelmeyenler özleri bir-bir qayıdıb gelirdiler. Bu hesabnan gerek Qulunun oğlu da qayıdaydı.
Yetim Qulu bütün kendin gözünün qabağında hesretnen oğlunun yolunu gözleyirdi ve bu boyda kendde bir adamın ağlına da gelmirdi ki, yaxşı, bu Qulu hansı oğlunun yolunu gözleyir?.. Bu Qulunun oğlu ne gezir?!..
Çünki hamı gözleyirdi, bütün kendin gözü yoldaydı, davaya geden oğul-uşağından qara kağız gelenler de gözleyirdiler.
Yetim Qulu da gözleyirdi...
...Qayıdanlar qayıtdılar, camaatın bir parası gözünü yoldan çekdi.
Qayıtmayanlar qayıtmadılar, qalan camaat da yavaş-yavaş başladı inanmağa ki, bu qayıtmayanlar deyesen heç bir de qayıtmayacaqlar, bunlar da gözlerini yoldan çekdiler.
Bele-bele bütün kendin gözü yoldan çekildi ve bütün kend
gözünü zilledi Quluya; çünki Qulunun gözü hele de yoldaydı.
Davadan gelenler de

<< 1 [2] 3 4 >>