özlerini itirmişdiler, teeccübnen gah camaata baxırdılar, gah Quluya.
Heç cüre başa düşe bilmirdiler ki, bu ehvalat ne olan şeydir?..
Camaat ehvalatı bunlara da başa saldı ve davadan gelenler bu ehvalata güldüler.
Doğrudu, bu ehvalat eslinde gülmeli deyildi, ağlamalıydı.
Ancaq bu davadan gelenler min cüre odun-alovun içinden çıxmışdılar, min cüre ölüm-itim görmüşdüler ve indi bu dünyadakı çox-çox ağlamalı şeyler bunlara gülmeli görünürdü.
Davadan gelenler başladılar Quluya sataşmağa; hamısı cürbecür nağıllar quraşdırıb danışırdı, o nağıllardan bele çıxırdı ki, guya bunlar hamısı davada yetim Qulunun oğluna rast gelmişdiler, onnan bir yerde vuruşmuşdular ve nezere alanda ki, bu adamların heç birisi davada bir-birine rast gelmemişdi, onda bele melum olur ki, yetim Qulunun oğlu quş kimi bir şey imiş, bunun yanından onun yanına uçurmuş, onun yanından bunun yanına uçurmuş.
Ancaq o quşu harda vurmuşdular, kim vurmuşdu, - bunu Quluya deyen yox idi.
Beli, davadan gelenler danışırdılar, yetim Qulu kövrele-kövrele, doluxsuna-doluxsuna qulaq asırdı, xelvete çekilib ağlayırdı ve camaatın başı Quluya ele qarışmışdı ki, poçtalyon Semed heç kesin yadına düşmürdü.
Mesele beleydi ki, yetim Qulunun oğlundan söhbet düşende poçtalyon Semedin de ehvalı deyişirdi, gözü dolurdu ve söhbetin o yerinde ki, day yetim Qulu özünü saxlaya bilmirdi, bir xelvete çekilirdi ki, doyunca ağlasın, poçtalyon Semed de camaatın arasından çıxıb büzüşe-büzüşe evine gedirdi...
Ve günlerin bir günü o yazıq yene elece büzüşe-büzüşe evine gedenden bir az sonra kende xeber yayıldı ki, bes poçtalyon Semed ölür....
...Poçtalyon can verirdi.
Yazığı dalıqatlı taxtın üstüne uzatmışdılar, arvadı başının üstünde durmuşdu, uşaqları ayağının böyründe dayanmışdılar.
Poçtalyon Semedin arvadı hönkür-hönkür ağlayırdı, ancaq uşaqları hele çox balacaydılar, ağlamırdılar.
Ve belke de poçtalyon Semedin arvadı ona göre bele hönkür-hönkür ağlayırdı ki, uşaqlar çox balacaydılar, ağlamırdılar.
Poçtalyon Semedgile

<< 1 2 [3] 4 >>