çoxlu adam yığılmışdı ve o yazığın dodaqları terpenende, son nefesde Qulunu çağıranda bu adamlar çaşıb özlerini itirdiler...
Ora yetim Qulu, bura yetim Qulu!..
Qulunu tapıb getirdiler.
Yetim Qulu içeri girende poçtalyon Semed tamam hereketden düşmüşdü, nefesi de gelmirdi, ancaq ölmeyine de hele ölmemişdi.
Gözleri açığıdı, qapıya zillenmişdi. Qulunu gözleyirdi.
Hamı Qulunu gözleyirdi.
Poçtalyon Semedin arvadı da bir qırağa çekilib kirimişdi, ağlamırdı.
Ele sakitlik idi ki, milçek uçsa, vızıltısı eşidilerdi. Ve doğrudan da milçek uçurdu, vızıltısı eşidilirdi.
O milçek vızıldaya-vızıldaya düz poçtalyon Semedin gözünün qabağında herlenirdi.
Ancaq poçtalyon Semedin o milçeyi qovmağa heyi yox idi.
Qorxusundan gözünü de qırpa bilmirdi.
Çünki bilirdi ki, gözünü qırpsa, day açmağa heyi çatmayacaq, ele o cür gözüyumulu ölüb gedecek. Qulunu da görmeyecek.
Ve ele ki Qulu girdi içeri, geldi dayandı o yazığın başının üstünde, hamı da maraqnan başladı gözlemeye ki, gören poçtalyon Semed buna ne deyecek, o yazıq yavaşcadan pıçıldadı:
- Qulu, sen Allah bu milçeyi qov...
Qulu milçeyi qovdu.
Poçtalyon Semed yene yavaşcadan pıçıldadı:
- Qulu, ölürem, halal ele...
Qulu başını terpetdi, yeni ki halal eleyirem.
Ve poçtalyon Semed bu defe lap yavaşcadan pıçıldadı:
- Qulu, bu neçe ili seni aldatmışam, Allah günahımdan keçsin... döşeyin ucunu qaldır, uşağın qara kağızı ordadı...
Camaatın gözü bereldi: hansı uşağın qara kağızı?.. Ne qara kağız?..
Qulu eliyle döşeyin ucunu qaldırdı.
Hamı dörd göznen baxırdı; ancaq döşeyin altı bomboş idi...
Camaat rahat nefes aldı.
Yetim Qulu çevrildi poçtalyon Semede desin ki, bes döşeyin altında heç ne yoxdu.
...Poçtalyon Semed ölmüşdü...

1970

<< 1 2 3 [4]