Züleyxa ise gözleri berelmiş, heyretden ağzı açıla qalmışdı, sözleri eşidirdi, amma derk etmirdi:
Ne direktor, ana? Kimi deyirsen? Ne olar açıq danış, vallah heç ne başa düşmürem.
Ela başa düşürsen, bütün şeher senden danışır, biabır etdin bizi, bunun axırı ne olacaq, tesevvür edsen? Hikmet uşağları elinden alıb, seni de it kimi qovacaq evden, isti yerini niye soyuğ etdin, a bala? Neyine lazım iti o qoca kişi?...
Ana, Allaha and olsun, menim heç neden xeberim yoxdu...
Qadın Züleyxanın sözünü demeye imkan vermedi, heç vaxt hündürden bele danışmayan qaynanası nece qışqırdısa, sesi divarlarda eks etdi:
Kes sesini, leçer, bes niye bütün şeher senden danışır? Ele bilirdin gizli qalacaq?
Züleyxa daha danışmadı, başa düşürdü ki danışmağı menasızdı, heç danışmağa taqeti de yox idi. Üz gözü ağlamağdan, deyen zerbelerin tesirinden şişib, qızarmışdı. Halsız idi, hereket etmeye gücü çatmırdı.
Hemin gece Züleyxa uşağlarının yanında yatdı, eslinde yatmadı, sehere qeder ağladı. Günahsız yere suçlanmağı ezab verirdi ona, Hikmetle danışmağa çalışsa da redd edildi, Hikmet onun üzüne bele baxmadı.
Seher açıldı. Sanki bütün olanlar xeyal kimi baş verirdi. Onların ayrılmağı, uşağlarının mehkeme salonunda ağlamağı, sevib ezizlediyi qohumların ondan üz çevirmeyi... Gözlerini yumub, geri baxdığca deliye dönürdü Züleyxa, üreyi yanırdı, ağlayıb, sakitleşirdi bir az.
Uşağlarının oxuduğu mekteb direktoru Züleyxagilin uzaq qohumlarından sayılırdı. Ağırbaşlı, edeb-erkanı yerinde olan bu insanı bütün mekteb heyeti çox sevirdi. Eslinde Züleyxa heç onun qohum olduğunu bilmirdi, ata-anasının bütün qohumlardan uzağ yaşaması melum soyuğluğu yaratmışdı. Bir defe tesadüfen bu nurani insanla mektebin dehlizinde rast gelmişdi. Züleyxanı görünce duruxmuşdu direktor, hetta bir neçe saniye ayaq saxlayıb, qadını diqqetle süzmüşdü. Züleyxa bu baxışlardan özünü itirse de, dillenmemişdi. Sonda qadını yanına çağırmışdı mekteb direktoru:
Qızım, sen Ferhadın qızı deyilsenmi?...
Atasının adını eşidende

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 15 >>