sarsılmışdı Züleyxa, özünü itirmişdi:
Beli, hardan bildiz?
Sen anana ne qeder benzeyirsen, qızım, seni görende ele bildim anandı, Allah ikisine de rehmet elesin.
Bunu deyib, kövrelmişdi kişi, hetta yaxına gelib, Züleyxa ile görüşmüş, ata-anası haqqında xoş sözler demişdi. Texminen dörd -beş ay bundan önceye tesadüf eden bu hadiseni Züleyxa hetta Yusife de danışmışdı, qardaşı da buna çox şad olmuşdu. Bu bir neçe ay erzinde Züleyxa arada-sırada onunla xüsusi hörmetle görüşmüş, bu da bir çoxunun diqqetini çekmişdi. Amma en çox diqqet ayıran ise Hikmetin qardaşının heyat yoldaşı idi. Hikmetin qardaşı qızları da bu mektebde oxuduğları üçün, qızların anaları ile tez-tez üz-üze gelmeli olurdu. Düzdü bu Züleyxanın üreyinden olmasa da, her defe hal-ehval tutmağa,
görüşmeye mecbur idi. Bu qadının ona olan nifreti, kini bitmirdi sanki. Hele son zamanlar veziyyet lap gergin olduğu üçün daha da gen qaçmağa çalışırdı bu qadından. Hikmetin atası vesiyyetname yazmaq qerarı vermişdi, bütün servetinin ekseriyyet hissesini Hikmetin oğlanlarının adına yazdırcağını uşağlar hele körpeyken demişdi. Ele o zamandan arada soyuq bir gerginlik vardı ve bu gerginlik Züleyxaya pis tesir edirdi. Yerli-yersiz atılan atmacalar, kinayeli sözler, acığlı baxışlar Züleyxanı hövseleden cıxarırdı. Defelerle Hikmete her şeyi atıb, xarici ölkelerin birinde yaşamaq istediyini bildirse de eri buna razı olmamışdı. Hem ata-anasını tek qoymaq üreyinden deyildi, hem de doğulub-boya başa çatdığı şeherden ayrılmağ ona çetin gelirdi.
Artıq her şey gec idi, şer öz sözünü demişdi, özü de çox sert demişdi! Ayrıldılar! Eslinde Hikmet mehkemeden önce peşman idi, amma çıxan söz-söhbetlerin qarşısını da ala bilmirdi. Bu söz-söhbetlerin hardan geldiyini, kim terefinden uydurulduğunu bilende ise daha çox sarsıldı. Yıxıldı! Günlerle otağına çekilib, heç kime qapı açmadı. Yalnız geceler iki balasını qucağına alıb, saçlarını qoxlaya-qoxlaya yuxuya gedirdi. Onların üzüne baxa da bilmirdi. Züleyxa ise artıq yox idi, o

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 >>