neyise gizledirdim,belke qısqanclıq hissi bunu mene etdirirdi,axı Nazlı Cavidin adın eşiden kimi çoxlu suallar vermeye başlayırdı.Hemin an öz hereketimden ve fikirlerimden özüm utansamda Nazlıya daha heç ne demedim.Nazlı ise teeccüblenmişdi.
-Hilal,sen hemişe sene gönderilen gülleri atardın,hemişe de deyerdin ki,men yalnız seveceyim kişiden güller qebul edecem,ne meseledi?Kimdi bu gülleri gönderen?
-güller...Heç bilmirdim ona ne deyim,yaxşı ki,hemin anda qrup üzvülerinden biri bizi Hüseyn müellimin çağırdığını dedi.Qapıdan çıxanda ise Nazlı eyilib,qulağına,
-sonra mene her şeyi danışmalı olacaqsan,-pıçıldadı.Men ise udqunmuşdum,bilirdim ki,Nazlı menden söz almamış elçekmeyecek.Hüseyn müellim sabah ankaraya gedeceyimizi bildirdi,biz istanbula bir hefte sonra qayıdacaqdıq.Kefim pozulmuşdu,biraz evvelki ehval-rühiyemden eser elamet qalmamışdı.Cavid heftesonu bura gelecekdi,men ise ankaraya gedecekdim.Nazlı ortalarda yox idi,yerime girib,yatmağa çalışdım.Seher yemeyinden sonra hava limanına getmeli idik.Yemek zamanı menim kefsiz olduğumu hamı görürdü.Yola düşene kimi çare axtarırdım ki,men Cavide nece xeber edim.Eslinde bir kağıza yazıb,otel işçilerinden birine verib ona çatdırmalarını xaiş ede bilerdim,lakin içimden bir ses : “Sen heç ne etme,eger qismetdirse o seni tapacaq,biz yeniden görüşeceyik”,-deyirdi.Men hüç vaxt heç neyi qismete buraxmamışdım,her şeyi planlı şekilde yaşamağı sevenlerden idim.Lakin her şeyin bir ilk vardır,men de ilk defe qismet deyib,yola çıxdım.Cavdin verdiyi gülleri ise özümle götürmüşdüm.Çamadanlarımızı yığanda Nazlı bunu görüb,-yox deqiq sen menden neise gizledirsen,daha soruşmayacam,ancaq bilirem ki,bu güller Caviddendir,-demişdi.Men ise ona teref baxmadan öz işimi görürdüm.Ankara istanbuldan saha sakit bir şeher idi.Burda olsamda üreyimin bir hissesi bakıda bir hissesi ise istanbulda qalmışdı.Otele yerleşen kimi evimize zeng vurdum,onlar üçün çox darıxmışdım,sekkiz gün idi ki,onlardan ayrı idi,heç vaxt bu qeder müddet onlardan ayrı

<< 1 ... 17 18 [19] 20 21 ... 69 >>