bilmeyeceyin qeder.
Ayağa qalxıb elini mene uzatdı. Gülümseyerek elimi ona verib men de ayağa qalxdım. Eyvandan çıxanda Gülsüm xala su içirdi, bizi görüb stekanı yere saldı.
- Ay bismillah. Ay bala üreyim düşdü. Seher hele açılmayıb burada neynirsiniz. Hiii yoxsa ikiniz de burada yatmışdınız?
- ....
- Buna bax da. Qızı içeri salsın deye çağırmışam, gedib özü de orada yatıb. Delisiniz ikinizde, deli.
Gülsüm xala deyine deyine içeri keçdi.
Men de çayı qoyub stula eyleşdim. Men titresemde Amal üşüyene oxşamırdı, amma dayanmadan asqırırdı.
- Menim üzümden xeste oldun.
Bu sözüme Amal ele diqqetle üzüme baxdı ki, ele bil nese dedi, amma men eşide bilmeyeceyim terzde. Sonra başını salıb : - he, danış görüm niye evde harada ünc var ora qaçırsan.
Sözüne gülüb, uşaqlığımı yada saldım. Çünki bu xasiyyetim uşaqlqdan qalmışdı.
- Atamı incitmişdim bir defe?
- Bir defe?
- Yox... (gülürdük) yeni defelerden birinde (Amal da mene qoşulub gülürdü.) Amma heç vaxt qıymırdı cezalandırmağa. Elece bir söz deyirdi.
- Şemspare
- Sen haradan bilirsen?
- Atan deyib.
- He... ne vaxt ki, hirslenirdi elece “otağına qalx, Şemspare” deyirdi. Pis olurdum onun o halına. Qıymırdı mene nese demeye, amma men de decelliyimden qalmıyıb onu incidirdim. Özüme ceza vermeyi düşündüm. Kencde dayanmağa başlıyırdım, bir ayaq üste. Gülme, düz deyirem. ..Ele ele verdiş yarandı. Ne vaxt özümü günahkar hiss edirem qaçıb künce girirdim.
- Özünü günhakar hiss edecek ne oldu ki, bu gün?
Amal meni pis veziyyetde qoydu. Sözümü mene qarşı istifade etdi. Dorğudan da niye özümü cezalandırırdım ki? Günahkar idimse, kimin qarşısında?
- Elece hava alacaqdım.
Amal meyus halda başını yene aşağı saldı. Deyesen menden nese gözleyirdi. Dünenki telefon zengimle bağlı ne ise açıqlamalı idim. Amma eleye bilmirdim. Qalxıb getmek isteyirdi ki, elinden tutub dayandırdım. – Amal, çay hazırdır.
O ise elime baxıb geri çekildi. “Sen iç isin, men üşümürem.” Yene getdi. Amma qapı çırpılmadı. Demek ki,

<< 1 ... 100 101 [102] 103 104 ... 190 >>