götürmeyimle ağlamağım bir oldu. Indi ona ele ehtiyacm var idi ki.
- Şemsim, canım menim. Ne olar ağlama. Içim parçalandı burada.
- Ezize, men eve isteyirem.
- Caann.. quzum nolar bele eleme. Ne baş verib ki, nese olub Şems. Sen bele ağalağan deyilsen axı.
Men ise cavab vermeden hey ağlayırdım. Canım yanırdı. Hem de çox.
- Şems, sakitleş.. Amal xetrine deyib? Ay qız ağlama, cavab ver.
- Yox, sadece darıxıram.
- Deli qız. Amala denen göndersin seni. Men de gelerem.
- Yaxşı..
Bir az söhbet etdikden sonra desteyi assamda hele de rahatlıq tapmamışdım. Qapı çalanda Saranın sesini eşitdim. Özümü toparlamağa çalışsam da qızarmış burnum ve gözlerim meni ele verirdi.
- Olar?
- Gel, Sara
- Necesen? Gülsüm xala dedi xestelenmisen, özünü yaxşı hiss etmirsen.
- He, bir az soyuqlamışam. Kamil hanı ?
- Sahib evdedir. Onunla oynayır.
- Ne yaxşı gelib demek. Sevindim senin adına.
- Çox sağol....çox sağoldaaa sene ne olub? Bu ne haldır?
- Dedim axı soyuqlamışam.
- Şems, adam soyuqlayanda ağlayır?
- ....
- Ne oldu yene? Amalla dalaşdınız.?
- Yox.
- Bes niye ağlamısan?
- Evdekiler üçün, üvim üçün darıxdım. Getmek isteyirem.
Yene ağlamağa başldım.
- Ay deli, senin evin buradır. Sevdiyinin yanı. Hem düşün ora getsen Amal üçün darıxacaqsan axı.
Sara heç neyi bilmediyinden, ona bele danışmaq asandır. O bizi normal er arvad zenn edir. Haradan bilsin olanları.
- Caann..
Sara meni nece qucaqladısa hönkürtü ile ağladım. Axı ne baş verirdi. Niye canım bu qeder yanırdı? Saranın qollarında az da olsa huzur tapmışdım. O qeder ehtiyacım var idi ki, bu anda ezizlenmeye. Bir az sakitleşmişdim. Sara yeniden maraqlanmağa başladı.
- Şems, bax Amalla hele teze evlisiniz. Bele şeyler normaldır. Axı bir birinizi az tanıyırsınız. O qeder yalnış anlaşılmalar ola biler ki.
- Bunu yalnış anlaşılacaq terefi yoxdur. Mene xeyanet edir.
Dilimden çıxan kelmeye özüm de peşiman oldum. Bunu dememeliydim. Bu gün dilime sahib çıxa bilmirem deyesen. Amma

<< 1 ... 106 107 [108] 109 110 ... 190 >>