nedense, elini saçina atib her deqiqe qarişdirirdi. Gözlemediyim anda başını qaldırib eyvana baxdı. Baxislarimiz toqquşdu. Perişan idi. Her halda Nadyası ile dalaşib deye düşunüb gozlerimi cekib elimdeki kitaba zilledim. Amma fikrim yanında qalmişdı. Bir az keçmışdi ki, Amal eve girdi. Mense hele de kitabin eyni sehifesinde hetta eyni setrinde ilişib qalmışdım. Fikrimi heç cüre toparlaya bilmirdim. Amalin eyvanin qapisini açib yanima gelmesi ise lap çaşdirmişdı. Yanima eyleşdi. Danışdirsa susacaqdım. İncidiyimi belli edecekdim. Amma o susurdu. Men sakitce başimi ona teref dönderende ise baxislarini yere dikdiyini, derin - derin nefes alib verirdiyini gördüm. Çox narahat idi. İster istemez meni de narahatlıq bürûdû ve özumu saxlaya bilmeyib sohbete basladim.
- Yaxşısan?
- ...
- Amal, ne olub?
- Şems.
- Eşidirem.
- Danışmalıyıq.
İçimde bir şeyler sındı ele bil. Aglima gelen sadece Amalın boşanma tarixini daha da yaxinlasdirmaq isteyini deyeceyi idi.
- Ne olub?
- Baban
- Babam? Babam ne?
- Atanla ikisini...
- Amal, düz emelli danış. Ne olub babamla atama.
- Vurulublar.
- Ne?! Ne danişirsan sen?! Ne vurulması!?
- Şems, sakit ol.
- Ne sakit ol? Amal ne olub? Yoxsa...Aman Allahım yoxsa onlar...yox!!
- Şems, sakitleş! Aglama, atanla danışdım,
- Yox, yalan deyirsen! Amal, Amal, yalvariram, qurban olum düzünu denen. Ne olub? Yalvariram, yalvariram düzûnü de!
- Şems, ayağa qalx. Ağlama, qurban olduğum. İnan mene atan özu zeng vurmuşdu, o çiyninden yaralanib. yaxşidir
- Bes babam?
- ...
- Meni ora apar. Getmek isteyirem. Amal, yalvariram ne olar apar.
- Biletleri almışam, axşama Moskvada olariq, sabaha ise Maskatda.
Amal meni bagrina bassa da sakitleşe bilmirdim. Düşünende ki, ailemden birine nese olub canımdan can qopurdu. Bütün yolu ağlamaqdan bir teher olmuşdum. Amal atama zeng vurub menimle danısdirib sakitleşmemi istese de heç kim babamın veziyyetinin nece olduğunu demirdi. Hec atamın sesi de yaxşi gelmirdi. Yolda Amal bir an

<< 1 ... 112 113 [114] 115 116 ... 190 >>