bele tek qoymadı meni. Ya elimden berk berk tutur, ya da meni bagrina basirdi. Moskvada hava limaninda teyyareye minik baslamamışdi. Amal qalxib mene su almaq isteyende getmeye qoymadım. Yanimdan ayrilmasini istemirdim. O meni özüne sıxdıqca men de ondan berk yapisirdim. Aglamaqdan sesim bele tutulmuşdu.
- Amal.
- Ay can.
- Onlara heç ne olmayacaq he.
- Elbette, ikisi de salamatdir.
Men yeniden aglamaga başladim.
- Şemsim, besdir ağladın bax, az qalib çatiriq. Özün goreceksen ki, yaxşidirlar.
- Babam. Niye demirsiniz. Atamin sesini eşitdim, amma onun.
- shh.. Sakit ol. Söz verirem hec kime hec ne olmayacaq.
- Sene inaniram. Sen heç vaxt sözunden dönmürsen. Bu defe de tut. Yaxşi olsunlar.
Amala yalvariş dolu baxişlarla baxirdim. O ise ele eminlikle mene zillenmişdi ki, hemin anda rahatliq tapmisdim.
Artıq Maskatda idik. Buralar üçün çox darixsam da ne istisini ne güneşini, ne sonsuz görunen sehralarini, mas mavi okeanını dûşunecek halda deyildim. Yol azaldiqca sebrim daralarirdi. Amal bunu hiss edirdi. Elimden berk tutub "Şems, sakitleş artiq, bax çatmişiq, qorxma, yanindayam" deyib sixması ile ona sadece bir kelme "hemişe yanimda ol" demek istedim. Amma deye bilmedim...Evdekiler xestexanada olduğundan bir başa ora getdik. Atam ayaqüset bizi qarşıladı. Onu ele görende rahatlaşmışdım. Qolu sarqılı idi. Amalın dediyi kimi çiyninden yara almışdı. Atamı görende uzaqdan ele qaçaraq ona sarıldım ki, ağırıdığı hiss etdim.
- Sene bir şey olsaydı, men yaşaya bilmezdim.
- Can, ele deme. Bax quzum burdayam, ayaqdayam. Sağ salamatam ağlama.
- Babam? Babam hanı?
- Baban...Baban komadadır. Hele ayılmayıb.
- Ne?
- Şems, qızım ağlama artıq. Hamı sağdır. Baban da tezlikle oyanacaq.
Ezize meni dartaraq anamın yanına getirdi. Halı perişan idi. Ele bil görmediyim iki ay erzinde 2 il qocalmışdı. Meni görende elece yüngül tebbessüm etdi. Ezizeye teref baxdım. Sakitce “iyne vurublar, sakitleşdirici. Hele onun tesirindedir. Bütün olanlar...gözünün qarşısında

<< 1 ... 113 114 [115] 116 117 ... 190 >>