bunları o da menimle birge yaşamışdı, amma onu bir defe olsun bele başa düşmeye çalışmamışdım. Ancaq özüm..ancaq men. Ele bil tek daşıyrıdım bütün bu yükü.
- Amal..
- Necesen Şems?
- Yaxşıyam Ehmed. Sen yaxşı ol.
- Çox sağol. Men Ezizenin yanına gedim. Sonra mütleq danışaq.
- Yaxşı..
Ehmed Amaldan uzaqlaşan kimi Amal yaxına gelib menimle üz- üze dayandı.
- Ne olub Şems?
- Şey...men..men üzr isteyirem.
- Lazım deyil..
- Yox lazımdır.
- Şems, atan istedi deye menden üzr istemeyini istemirem.
- Amma men..
- Atan çağırır, getmeliyem.
Gözlerim berelmiş halda arxasınca baxdım. Mene ağzımı açmağa imkan vermedi. Meni her zaman dinleyen Amal sözümü ağızmda qoyub getdi. Amam ne olur oslun onunla danışacaqdım. Atama göre yox, onun özüne göre üzrümü isteyeceyimi deyecekdim.
Bir neçe saat keçmişdi, babmın veziyyetinde deyişiklik yox idi. Hekimle atam, Amal ve Ehmed dehlizin başında ne danışırdılar bilmirem. Anam men Ezize gözümü onlara zillemiş, dodaqlarından nese oxumağa çalışırdıq. Atamın üzündeki meyusluq ifadesi bizi lap telaşlandırırdı. Hekim getdikden sonra üçümüzde onların yanına getdik.
- Ne oldu, ne vaxt ayılacaq atam.
- Xedice, gel oturaq.
- Ebdül, qurban olduğmu denene. Artıq üreyim üzüldü.
- Şey.. Abdulla bey..beden orqanları normal funksiyasını yerine yetirir, amma..
- Amma ne?
Hamımız Atamın ağzından çıxan kelmeye acmışıq kimi baxırdıq.
- Komadan ayılması. Yaşlıdır deye beden ağrılara tab getirmir. Hekim..hekim ne vaxt ayılacağını bilmir. Bu gün de ola biler....bir..bir neçe il sonra da.
* * *
O gün xestexanada olanları, neler yaşadığımızı danışmağa deymez. Amma toparlanmalıydıq. Atamın dediyi kimi. Allahdan ümid kesilmez. O hele sağdır ve hele de üreyi döyünür. Her gün xestexanaya gedir ziyaret edib onunla danışırdıq. Bizi eştidiyini hekim demişdi. Bele hallarda xeste ile danışmaq da onun ayılmasını tezleşdire bilermiş. 2-3 gün keçmişdi. Artıq eve qayıtmışdıq hamımız. Ve qorxduğum başıma geldi. Evdekiler Amalla normal er

<< 1 ... 118 119 [120] 121 122 ... 190 >>