bele - deyib Amal meni qıdıqlamağa başladı. Bilmirem o an ikimiz de uşaq kimiydik. Men el çekmesi üçün yalvarır gülürdüm o ise dayanmadan qıdıqlayırdı. Sonra elini başına atıb sifetini büzdü. Qeyri ixtiyari ona yaxın dayanıb elimi başına atdım. Yavaşaca sığal çekerek – berk ağırıyır? Deye soruşdum. Amal düz gözümün içine baxaraq – he, berk ağırıyır. Dedi.
- Öpüm keçsin?
- Öp keçsin.
Saçlarından qeribe qoxu gelirdi. Amal siqaret çekmezdi, amma tütünün etirle qoxusu qarışmış halda saçına hopmuşdu. Ilk defe idi, ona bu qeder yaxın dayanırdım. etrin meni heqiqeten bihuş eledi. Kiçik bir öpücükden sonra qızarmağımı görmesin deye başımı aşağı saldım. O ise çenmeden tutub başımı qaldırdı.
- Çox sağol. Keçdi- deyib gülümsedi.
- Yalançı.. anam da bize ele deyirdi, amma keçmirdi.
Amal gülmseyib – inan mene keçdi- dedi. Lap utandım. Ele tam zamanıdır deyeö söhbete başladım.
- Amal.
- Hmm..
- Men.. o gün.. men atama göre yox, heqiqeten sırf özüme göre.. yeni...men onda ele deme istemedim.
- Bilirem Şems.
- Haradan bilirsen.
Amal burnuma çırtma vuraraq. Yaxşı gel yataq gecdir.
Yataq? Ne yataq.. Deyesen bu adamın ağlı yene uçmuşdu. Üzümü sertleşdirib ona baxacaqdım ki, yerden yastığı götürüb yeniden divana getdiyin gördüm. Bu adam haqqında yanılmaqdan yorulmuşdum. Artıq qebul eteliydim. Amal heqiqeten sehvsiz insandır. Gece o göye men ise ona baxırdım. Bir xeyli ikimiz de gözümüzü yummadıq. Onun mene teref dönmesiyle gözümü celd yumdum. Menemi baxır, yoxsa yatırmı deye öyrenmek üçün üreyim partlayırdı. Özüm çox saxlaya bilmedim ve gözlerimi açdım. Yanılmamışdım. Mene baxırdı. Qaçlarını çatıb yerinden qalxdı. Eyvana keçdi. Pis oldum. Niye bele eledi deye düşünmekdense özünden soruşmaq qerarına geldim. Men de yerimden qalxaraq yanına geldim. Menim her zaman oturduğum küncde eyleşmişdi.
- Sen niye özünü cezalandırırsan? Amal üzünü döndermeden elece gülümsedi.
- Sen özüne ceza vermirmişsen ki
- Nece yeni?
- Buradan menzereye baxanda heç de ceza

<< 1 ... 120 121 [122] 123 124 ... 190 >>