çekdiyini düşünmürem. Gözeldir.
Yanına eyleşib men de onun baxdığı yere baxırdım.
- Amma çox istidir buralar. Her adam dözmür.
- Gülü seven tikanına qatlanır.
Bu söz meni tutdu. Göresen mene atdı deye öz özüme düşündüm. O da sözüne davam etdi.
- Eşitmişdim bu atalar sözünü.
- He, eşitmişdim. Biz de ise bele deyilir “Allahın gülü yaratdığına heyret etdiyiniz yerde, tikanlar arasında gül yaratdığına heyretlenin.”
- Amma bu ona sinonim olmadı.
- Sinonim?
Amal gülmseyerek – boş ver, çox derinliye getdim. Bu azerbaycan dilini qrammatikasındadır.- dedi Men de gülümsemeyle bes sinonim ne olardı.
- Mmmm meselen her gözelin bir eybi var.
- Menim eybim nedir?
- Sen özünü gözel sayırsan?
- Amal!
Amal yene de gülürdü. Bu insanı gülüş sesi içimi titredirdi artıq.
- Denen de menim eybim nedir? Amal mene teref dönerek yene baxışlarını üzümde gezdirdi. Dodaqlarımda ilişib qalınca gözleri özümü itirdim. O ise heç bir reaksiya vermeden. “get yat” dedi. Yene söhbetden yayınırdı. Başını divara yaslayıb yerini rahatladı. Men de ona daha yaxın eyleşerek onun kimi oturdum. Mene baxmadan başını bulayaraq. “Bezen balaca uşaqlar kimisen Şems” dedi.
Gece yarı idi, amma hele de bir eyvanda yerde oturmuşduq. Artıq meh esirdi. Serinleşirdi hava. Men qollarımı isti olsun deye ovuşdurunca Amal mene teref dönerek “bax ne mecburdu, get içerdi de” dedi.
- Sen de gel onda.
- Şems!
- Sen girmesen girmeyeceyem.
- Niye?
- Ele.
- Şems! esebileşirem amma.
- Mene ne. Keçmirem. Hem bura menim yerimdir. Sen zebt elemisen.
- Yaxşı gel..
Qalxıb içeri keçdik. Amal divana eyleşib offuldadı.
- Ne oldu?
- Men bura yerleşmirem axı.
- Demek ondan yatmırdın bayaqdan. Yene gülmek krizisine tutulmuşdum. Amal ise heç de gülecek halda deyildi. Qaşlarını çatmış esebi halda mene baxırdı. Bilmirem nece dedim, amma o anda yene içimden gelenler dilime tökülmüşdü.
- Yataq böyükdür, ikimize bes eder.
O anki veziyyeti izah ede bilmerem. Niye ele dedim, nece dedim. Amma

<< 1 ... 121 122 [123] 124 125 ... 190 >>