arzulamışlar.Gözlemişler, gözlemişler amma fırtına heç cür çıxmamış. Özlerini bütün menlikleriyle fırtınaya buraxmaq üçün olduqları yerde dönmüş, dayanmışlar amma hamısı hedermiş kiçik bir külek bele çıxmamış.Sonunda gözlerini açmışlar. Sevdiklerinin,illerce gözlediklerinin tam qarşısında dayandıqlarını görmüşler ve derhal ikisi de iller evvel arzuladıqları arzularını xatırlamışlar.
Amal bir anlıq bele baxışını menden çekmeden dinleyirdi. Pıçıltı ile danışırdı sanki.
- Arzuları ne idi?
- Arzulari .... arzuları bu imiş ki, "Allahım bizi bir-birimize her çetinliklerle sevmeyi öyrendiyimizde qovuşdur. Ele qovuşdur ki sevdamız sonsuza çatsın." Sonunda anlamışlar ki bir-birlerinden çox uzaqda keçirdiklerini düşündüyü illeri eslinde bir-birinin yanında keçirmişler.Arzularının qebul olması üçün illerin keçmesi lazım olduğunu öyrenmişler
- Çünki,onlar sevmeyi her çetinliyi ile öyrenmeyi isteyibler
- He, eyniliynen. Arzuları da qebul olmuş Ümidle,Sebrle,Kederle,Mesafelerle,Maneelerle her çetinliyi ile sevmeyi öyrenib bir-birlerine qovuşmuşlar.
Hekayem bitmişdi. O an nece oldu bilmirem, amma Amalla o qeder yaxın dayanmışdım ki, havadakı küleye reğmen nefesini hiss edirdim. Bu cesareti haradan tapmışdım bilmirem yaxınlaşıb onun dodağının kenarından kiçik bir öpüş qonduracaqdım ki, Amal üzünü döndererek dodaqlarımdan öpdü.
Günortanın istisine baxmayaraq arada bir külek perdemi esdirirdi. Ağ tül perde aralandıqca heyete baxır ümid edirdim ki, Amal dönecek. Amma yox. O getmişdi. Hem de meni burada qoyub getmişdi. Bir kelme sözüme bele qulaq asmadan, meni dinlemeden öz qerarlarını verib getmişdi. Öz cezandır Şems. Indi de çek. Amalı deli kimi sevirdim deye bilmerem, amma yanımda olmasını istediyim insan idi. Belke ele budur sevgi. Dilde deyilen yox, hiss ederek etdiyin hereketlerde. Ağlamaqdan yene burnum qızarmışdı. Anam ve Ezize ne qeder bizim niye o halda eve dönmeyimizi, niye birden bire Amalın getdiyini sorğu sual etselerde danışmağa taqetim yox idi. Amal meni

<< 1 ... 129 130 [131] 132 133 ... 190 >>