düşündüm ki, Amal nece ata ola bilerdi. Ya men? men nece ana olacaqdım. Ilk defe idi Amalla özümü bir övlad sahibi olan aile kimi tesevvür etdim. Üzümdeki tebessüm Saranın dürtmelemesi ile yoxa çıxdı.
- Hara getdi fikrin?
- Heçç Kamile baxırdım.
- Kamile sonar baxarsan.. de görek neyniyek.
- Neyniyek?
- He neyniyek? her halda seni tek qoyacağımı düşünmürsen.
- Çox sağol Sara yaxşı ki varsan..
- Deli o ne sözdür.
- ….
- Ne oldu?
- Bilmirem. Yao nu inandıra bilmesem?
- Şems, sen sadece sev. O özü inanacaq.
Saranın sözü az da olsa içimi rahatlaşdırmışdı. He men eger amalı sevmeseydim niye buralara qeder gelirdim. Niye dönürdüm, niye bu qeder qısqanırdım. Bağlılıq var idi sözssüz, amma bu bağlılıq artıq çoxdan öz yerini sevgiye vermişdi. Onu itireceyimi düşünende deli olurdum. Başqa biri ile xoşbext görmek istemirdim. Sadece menimle birlikde olanda gülsün, gülüş sesinin etrafa yayılma sebebi men olum. Bu eqoistlikdirse qoy olsun. He, men eqoistem, qısqancam, axmağam.. he hee men axmağam.. hem de yeniyetme qızlar kimi aşiq olan axmaq.
Eve çatanda içim titredi. ellerim qeyri ixtiyari esirdi. Özümü ne qeder sıxsamda gerilen ezelelerimden belli idi narahatlığım.
- Şems, özünü toparla, bütün esirsen.
- Ya Nadya oradadırsa? Ya Amal hirslenerse menim qayımtağıma.. o…o meni görmek isütemir. Heç bu iki günde mene zeng de elemedi. Ancaq atama o da atam şübhelenmesin deye.
- He, onda gel qayıdaq hava limanına.
- Ne?
- Sen deli olmusan? Bura qeder gelib ele danışırsan ki, ele bil indice geri qayıdacaqsan.
- Neynim men yaxşı?
Üzümü binaya teref çvirib eyvana baxırdım. Sara çiyinlerimden yapışıb nece meni özüne teref dönderdise az qala yerimde yıxılacaqdım.
- Şems xanım, ağlını başına yığ, özünü toparla. Ora senin evindir, senin ailendir, o evde senin heyat yoldaşın var. Başa düşürsen senin.. başqa birinin yox. Sen senin olandan çekinme. Qoy başqaları çekinsin.
- Hh..hh.e menim..menimdir.
- Eşitmedim
- Menim evimdir..
- Ay sağol.. indi get.

<< 1 ... 138 139 [140] 141 142 ... 190 >>