çıxmaq istedim. Mene yaraşmazdı, amma eşitdiyim bir söz ayaq saxlamağımı ve onları dinlmeyime mecbur etdi.
- Amal xesetexanada deyildin haradaydın?
- Xala xahiş edirem.
- O qız dünen bütün günü hevesle seni gözleyib. Yaraşar sene bu?
- Xala bilmiren..
- Neyi bilmirem. Denene bilim. Telefonuna zeng eledim götürmedin. emeliyyatdasan deye xestexananı yığdım dediler çıxmısan. Birce düşündüyümü eleme Amal. Inan oğlum demerem silerem.
- Xala, men uşaq deyilem.
- Amal, sene dedim. Ağlını başına yığ yığış evine. Gül kimi heyat yoldaşın var.
- Xala düşündüyün kimi deyil. Meni dinle. Men dünen.. onun yanında deyildim. And içirem.
- Sene inanıram, amma o qızın hereketlerinden bilirem ki, tez ya gec sene bir şey edecek. Ele bir şey ki, sen özüne güzgüde bele baxmağa utanrsan. Indiyye qeder heç neyine qarışmamışam. Ne elemisen düz elemisen. Amma oğlum bezen sadece dostumdur dediyin insan senini xeberin olmadan bele qanına işleyer.
- Xala!
- Sesini yükseltme mene. Şems eşitse onu inandıra bilmeyeceksen ki, aranızda heç ne yoxdur.
- Şemsin vecine de deyil xala narahat olma.
- Bu ne danışıqdır?
- Xala, kifayetdir. Birini bilirsen birini yox. Meni mecbur etme.. inan mene Şemse bu saat en maraqsız insan menem.
- Men bilmirem. Ağlını başına yığ bu axşam evinde ol. Süfre arxasında yerinde eyleş. eger gelmesen menden incime.
Gözlerim dolmuşdu. Amalın bu sözleri...o....o onu sevmediyimi düşünürdü. eksini düşünmesi üçün heç ne elemeişem, amma bu qeder soyuqluqmu görmüşd menden. Axı heç soruşmadı niye gelmişem, ne sebebe buradayam. Yeni doğrudan Amal bu qeder deyişmişdi. Yerime qayıdıb ağlayırdım. Sesimi eşitmesiner deye yastığa sıxılsamda ne fayda.. otağın qapısı açıldı. Amal paltarını götürüb çıxacaqdı ki, burnumu çekmeyime dayandı. Soyuq baxışları ile “Ne olub?” deye soruşunca başımı bulayıb üzümü bele açmadan gücle “heç ne” deye bildim. Men bu soyuq yad Amalı istemirdim. Onun otaqdan çıxıb hetta evden çıxıb getmesini isteyirdim. en kiçik narahatlığıma

<< 1 ... 146 147 [148] 149 150 ... 190 >>