yayınmamışdı. Belli idi ki, kefi yoxdur. Ebdül bey, onu sorğu suala tutduğundan başı qarışdı. Şemsin süfreni terk etdiyinden xebersiz oldu. Başını qaldıranda oonu görmedi. ÖZü de bilmedi ki, ne sebebe onu axtarır. Sonra yeniden söhbete qaytmışdı. Şems ise üreyi sıxıldığından eyvana çıxıb hava alırdı. Heyetde qaraltı görüb diqqetle baxdı. Bu Zahar idi. Heyecanlanıb gülümsemeye başladı. Zahar onu eli ile çağıranda ise tez telesik evden gizlin şekilde çıxıb heyete düşdü.
- Zahar.
- Şemsim. Güneşim menim.
Zahar onu berk berk qucaqlayaraq saçlarını qoxlayırdı. Şems ise bütün narahatlığını unutmuş onun qollarında yüngüllüeşmişdi.
- Zahar, sen delisen? Bura nece gele bilersen. Ya görerlerse.
- Döze bilmedim. Seni görmeliydim. Bir saat bele görmeyende özüme yer tapa bilmirem.
- Men de darıxmışdım. Offf neyneceyik biz?
- Bilmirem Şemsim. Amma narahat olma bir yolunu tapacam men.
Şemsle Zahar gelecekleri üçün çıxış yolu axararken evden gelen qışqırıq seslerini ilk evvel duymadılar. Sesler daha da yükselince Şems diqqetini eve yöneltdi. evvelce yalnış eşitdiyini düşünse de seslerin evden geldiyini anlamışdı.
- Bu nedir? Ezize, anam.
- Şems dayan getme.
- Eşitmirsen seslerini?
- Dayan birlikde gedek. Şems gözle meni! Şems telesik şekilde eve qaçmışdı. Qapıya çatanda ise açıq olduğunu 2 neferin qapının yanında dayandığını gördü. Arxaları Şemse teref olduğundan onu görmediler. Şems ise ora yaxınlaşmaq isteyerken Zahar adamların ellerine silah olduğunun ferqine varıb ayaq saxladı. Şemsi çağıracaqdı, amma sesine adamlar geri döner deye yerinde o başa bu başa gedib gelmeye başladı. Şems adamların silahlı olduğunu, silahları ailesine teref tuşaldığını Ezizenin, anasının, evde işleyen qadınların qışqırıq sesleri ile Abdulla ve ebdül beyin onları bedenleri ile qorumağa çalışdığını gördü. Heç ne anlamadı. Ne baş verirdi? Bu adamlar kimler idi.
- Abdulla bey. Sene ne dedik? Demedik ki, çekil eraziden.
- Eclaflar. Gücünüz buna çatır? Evi sialhla basıb arvad

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 190 >>