ovsunlamışdı bu adam. Zahid sehneye çıxıb her kesi salamlayırdı. Amalla men ise ele bir birimize baxıb gülümseyirdik. Biz artıq çoxdan öz dünyamıza qapılmışdıq. Kenardan baxan olsa bizi yeniyetme sevgililere benzederdi. Masada bir birimizi utanaraq seyr ederken Amalın çiyninden yapışan el her şeyi o anda yeniden korladı. Bu Nadya idi. Amalın elinden tutub aparırdı. Men çaşğın halda ona baxarken Amal hele de gülümseyerek mene zillenmekde davam edirdi.
- Amal milıy, seni çağırırlar.. eşitmirsen. Mükafat verirler sene
- Nadya burax meni, men mükafatımı almışam çoxdan.
- Ne?
- Mükafat istemirem dedim.
- Nu Amal pojaulsta. Radyi nasey drujbi (Amal xahiş edirem, dostluğumuzun xetrine)
- Off Nadya sene demişdim axı mükafat söhbeti olmayacaq. Yene neynemisen?
- Pover mne vsyo budet prekrasno (inan mene her şey ela olacaq.)
Amalı dartıb aparmışdı, amma men qaldım yerimde. Zahid nese danışırdı. Diqqet etdiyimde ise Amalın adını eşitdim. Amalı sehneye dartan Nadya ile Zahide baxa baxa qalmışdım. He mükafat verirdiler. En yaxşı ürek hekimi adını qazanmışdı. Onunla fexr edirdim, amma o anda yanında Nadya yox men olmalıydım. Nadya da fürsetden istifade edirmiş kimi qollarını Amalın qoluna keçirmişdi. Amala mükafat teqdim olunanda o heç bir reaksiya vermeden diplomu almışdı. Nadya zalda meni tapıb baxışları ile özünden razı bir terzde sanki nese deyirdi ve Amalın boynuna sarıldı. Bu artıq ağ oldu. Sehneye doğru addımlamaq isteyirdim ki, qolumdan tutulması ile yerimden terpene bilmedim. Geriye döndüyümde Orxanı gördüm. Bir sen eksikdin dememek üçün özümü zorla saxlayırdım. Qolumu elinden ele çekdim ki, anladı ki, yalnış edib mene toxunmaqla.
- Bağışla, sadece mence yaxşı fikri deyil ora getmek.
- Başa düşmedim.
- Her halda dava salacaq deyilsen.
- Sene qalmayıb.
Artıq bütün kobudluğumla Orxana cavab verirdim
- Oooo ... bu ağır oldu.. Amma olsun. Senin hırçınlığın daha da gözel gösterir seni.
- Mene bax, sen deyesen meni başqaları ile sehv salmısan. Men

<< 1 ... 163 164 [165] 166 167 ... 190 >>