Ayaqqabılarımın dabanı quma batdığından axsaya axsaya yeriyirdim. O an yadıma da düşmürdü ki, ayaqqabıları çıxardım. Beynime qan getmirdi. Az evvelki sehne gözümün önünden getmirdi. Başqa heç ne düşüne bilmirdim. Ne qeder getmişdim bilmirem, amma mekandan xeyli uzaqda idim. Uzaqdan yanana işıqlardan beııi olurdu uzaqlığım.Hara gedirdim onu da bilmirdim. Ya da yox bilirdim. Cehenneme gedirdim.. he cehenneme. Yene onları yadıma salıb ağlaya ağlaya addımlamağa başaldım. Bu defe uğurlu addım olmadı. Ayağım nece burxuldusa ayaq bileyimi berk ezdim.Yere çömelib bilmirdim onun ağırısına ağlayım, harada olduğumu bilmediyim üçün ağlayım, hara gedeceyimi nece gedeceyimi tesevvür etmediyim üçün ağlayım ya Amalla Nadyaya. Hava da get gede soyuyurdu. Hem duyduğum acıdan hem de esen mehden artıq tir tir esirdim. Başım dizimin üstüne qoyub ağlayırdım. Yanımdakı nefesden dikelib üzümü qaldıranda gördüyüm qaraltıya nece diksindimse bedenim keydi. - Başın xarab olub senin. Bayaqdan axtarmadığım yer qalmayıb.
- Qışqırma üstüme!
- Şems, gece vaxtı çıxıb getmisen. Ve
- Ve.. ne? Oturub baxmalıydım ki Nadya xanımla meni hamının içinde nece alçaldırsınız.?
- Şems men..
- Sen... he sen. Qisasını alırdın menden. Menim seni alçatdığımı düşünüb bunu eledin.
- Ne qisası?
- Evvelce men seni redd edirdim. Istemirdim. Seni tehqir edirdim deye indi bunu mene edirsen. Hamının içinde biyabır elediniz meni. Bilirsen ne düşünürler indi menim haqqımda. Axmaq qız deyirler, arxamca yazıq kimi baxırdılar. Qürursuz kimi baxırdılar!
- Şems sesini yükseltme.
- Eceb edirem. Mene neyniyeceyimi deye bilmersen!
- Şems heddini aşma, qarşında uşaq yoxdur.
- Esl senin qarşında uşaq yoxdur. Men de axmaq kimi....
- Sen ne?
- Çıx get Amal. Seni görmek istemirem.
- Şems dayan. Gel eve gedek. esebisen indi.
- Burax qolumu
- Uşaqlıq eleme
- Dedim ki, burax qolumu.
- Dur ayağa eve gedirik!
- Ay!!
Ayağımın burxulduğunu indi xatırladım. Amal meni nece ayağa qaldırdısa ayağımın ağırısna

<< 1 ... 166 167 [168] 169 170 ... 190 >>