yeniden yıxılacaqdım ki, o celd terpenerek belimden tutdu. O an sade onun sinesini yumuruqlayaraq buraxmasını isteyirdim. O ise meni özüne daha da berk sıxırdı.
- Burax meni.. toxunma. Sen get Nadyanı qucaqla..
- Sen qısqandın.
- Men? Niye axmağa oxşayıram sence? Sadece meni orada alçatdınız. Bunu sene bağışlamayacağam. Burax meni.
- He sen qsıqandın. Niye Şems?
- Qısqanıb elememişem, burax!
- Niye deye soruşdum?
- Men cavabımı verdim.
- Ele tekce bu?
- He..
Artıq tonum sakitleşmişdi. Amal ele tonda soruşurdu ki, bütün eseb sistemimin korlanmasına baxmayarq sakit tonla cavab verirdim
- eminsen?
- Yox.
- Onda niye?
- Ele.
- Ne ele?
- Burax..
- eger sakitleşsen buraxacağam. Razılaşdıq?
- He.
- Otur. .. ne olub ayağına?
- Burxuldu.
- Qumda gezirdin bu ayaqqabılarla?
- ....
- Yaxşı cavab vermek istemirsen. Onda heç olmasa meni dinle. Başdan axıra kimi sözümü kesmeden dinle.
Amal da yanımda yerini rahatlayıb denize baxırdı. Esebden partlayırdım, amma sesimi çıxarmadan dinleyecekdim. Çünki mene izah etmesini isteyirdim. Gördüyüm her şeyin bir kabus olduğunu demesini isteyirdim. Etiraz etmesini Nadyanın onu öpende geri çekilmek istediyini desin. Bu behaneleri eşitmeye hazır idim. Biz qadınlar sevirikse xeyanet eden sevgilimizin her yalanına dünyanın en doğru sözüymüş kimi inanarıq. Yalan olduğunu bilsek bele. Inamaq isteyirik. Indi de men. Amala inamaq isteyirdim. Her sözüne. Yalan olsa bele.
- Yadında soruşmuşdun niye ürek hekimi? Yeqin xalam sene danışıb ailemin başına gelenleri .
Amal heç vaxt ailesi haqqında bir kelme bele dememişdi. Indi onun ağzından ailem sözünü eşitmek mene qeribe gelirdi.
- Qeza olanda bir tek men sağ qalmamışdım. Bacım da sağ idi. Onun nefes aldığını görürdüm. Tecili yardım gelende hamısı dünyasını deyişmişdi. Bir tek men bir de bacım. Men nece oldusa yüngül xesaretle elece qol sınması ile qurtulmuşdum. Atam, anam ve Gülsüm xalanın yoldaşı ile qızı ele oradaca keçinmişdiler. Bacım..bacım ise sağ

<< 1 ... 167 168 [169] 170 171 ... 190 >>