idi. Bizim ikimizi de xestexanaya apardılar. Onun üreyinde anadan gelme qüsur var idi. O anda hekimin tibb bacılarına xestenin yaxınlarının kim olduğunu soruşduğun gördüm. Meni gösterdiler. Olanları danışdılar. Hekim bir defe göz atıb üzünü dönderib tibb bacısı ile yeniden danışmağa başladı. Ele bilirdiler ağlım kesmir. Eşitmirem, anlamıram heç neyi.
***
- tecili emeliyyat olmalıdır. Ürek hekimini, Namiq hekimi çağırın.
- emeliyyatı var.
- Deyin ki. Tecilidir. emeliyyatdan çıxan kimi gelsin. Balaca çox döze bilmez.
- Amma, onların valdieynleri yaxınları hamısı qezada helak oldu.
- Ne olsun?
- Bilirsiniz ki, Namiq hekim.. pulsuz emeliyyat etmez. Başqa xestexanaya gönderek belke.
- Yox. Vaxt yoxdur. Bu gün tecili olmalıdır. Namiq hekime deyin, gelsin.
- Yaxşı, amma inanmıram
- Dedim ki, çağırın. Otağımda gözleyirem onu. Ey, balaca adın nedir senin?
- Amal.
- Gel menimle. Narahat olma bacını xilas edeceyik.
Meni öz otağına aparmışdı. Bir saat keçdi, xalam da gelmişdi. Amma hekimden eser elamet yoxuydu. Meni otağına aparan hekim gedib özü onu getirdi. O ise otağa girmeyi ile çıxmağı bir oldu. Teesüf deyib getdi. Xalam onsuzda bilmirdi kime ağlasın. O anda eri övladı, bacısının derdi ona bes idi. Qaçıb bacımın otağına girdim. Yataqda yatırdı elece. Amma yaşayırdı Şems. Nefes alırdı.
Men Amalı bele görmemişdim. Resmen ağlayırdı. Bu uşaqlıqda olan bir acıdır, amma onda derin izler qoymuşdu belliydi. Üzünü başqa terefe dönderib gözünün yaşını sildi.
Ne qeder qışqırıb hekimi çağırsamda meni zorla bayıra çıxartdılar. Xestexanada başqa hekim yox idi. O pulgir hekim bacımı emeliyyatı üçün pulu ödeyecek biri olmadığı üçün yaşaya yaşaya dedi ki, artıq ölüb. Tesevvür edirsen aparatdan çekdi ve bilerek onu öldürdü.. ailemden qalan son şexsi de o öldürdü. sonralar o hekimi bir de televizorda gördüm. Mükafat almışdı. en yaxşı ürek cerrahı deye.. heç kim bilmirdi ki, o qatildir eslinde. Bacımın qatili. Söz vermişdim özüme ki, men de ürek cerrahı olacam..

<< 1 ... 168 169 [170] 171 172 ... 190 >>