xatırlayacağını da sanmıram. Sadece o an niyese üreyi tutmuşdu. Vermeyecekdim dermanını.
Inana bilmirem. Amal yeni bilerek birinin ölümüne sebeb olmuşdu? Indi men donub qalmışdım. Yeni bu adam bu qeder qeddar ola bilerdi. Başa düşürem canı yanır, bacısını öldürübler, amma bu qeder qeddar ola biler insan? Sonra bir anlıq Ezize geldi gözümün önüne. Düşündümde.. eger Ezizeye kimse nese eleseydi men neyniyerdim. Belke men de o adamı öldürerdim.
- Qatil odluğumu düşünürsen?
- Mmeenn.. men ne deyeceyimi bilmirem.
- He, men qatilem. Dermanını verdim onun amma.... Bilmirem niye, amma eledim. Bayıra çıxacaqdım ki, Nadya içeri girdi. elinde olanlar atıb professora doğru qaçdı ve “Ata!” deye qışqırdı.
- Ne? Nadya o hekimin qızıdır.
- He.. men de o anda öyrenmişdim.
- Bes sonra?
- Dermanının vermişdim, amma...amma gec olmuşdu. Ürek tutmasından dünyasını deyişdi. Ölümüne sebeb men oldum. Ondan ferqim olmadı Şems. O bacımın bilerek qatili oldu mense onun. Nadya da menim kimi yetim qaldı. Men onun atasının üzünden o ise menim. Vicdanımı rahatlatmaq üçün ona daha yaxın olmaq destek olmaq istedim. Men.. men kimise öldürmek istemirdim. Öldürmek üçün yox, yaşatmaq üçün hekim olmaq isteyirdim. Amma oldum.. qatil oldum.
- Ele deme. Belke sen orada olmasaydın da o ele ola bilerdi.
Amal sözüme gülümseyib başını aşağı saldı.
- Inan Şems, bu ve bunu kimi min behane uydurmuşam, amma netice deyişmir. Men o otaqda idim. Men qatilem. Nadyanı bir anlıq bele gözden qoymadım. Onunla birlikde de eyni xestexanada işlemeye başladıq. Tehsilimizi moskvada alırdıq. Nadyanın anası rus idi. Kiçik olanda onları atıb gedibmiş. Atası ve özü bir aile idiler. Mense onların ailesini dağıtdım.
- Amal bele danışma.
- Amma beledir. Reallıq budur. Indi de Nadya ile birlikde kimsesiz uşaqlar arasında ürek qüsurlu olanları müalice edirik. Eve gelmeyende orada qalırdım. O uşaqlarla. Yadında Kamili getirende soruşmuşdun ki, uşaq bölmesinde ne gezirsen
- He..demek sen..sene eve tez gelmeyini

<< 1 ... 170 171 [172] 173 174 ... 190 >>