ikilikde hell ederik.
- Yox.. yox.. getmiyeceyem. Amal qurban olmu çekil kenara
- Öz günahındır, özün de çekeceksen Amal. Şemsi elimden almaq ne demekdir gösterecem sene.
Silah açılmışdı. Gözlerimi berk sıxmışdım. Bilmirem..o an ele bir boşluğa düşdüm ki, ne ellerimi ne ayaqlarımı terpede bilmirdim. Gözümü berk berk sıxaraq her şeyi beynimden işıq süreti ile düşünmeye başlamışdım. eger bu gülle Amala deyseydi men ölerdim. Birce onu bilirem.
- Şems, Şems aç gözünü..
- Amal..
- Ay can.. danışma çox. Özünü sıx.. bir az daha sıx çatırıq.
- Ne oldu?
- Yaralanmısan.. niye keçirdin o silahın qabağına? Ayağa qalx bunu hesabını senden soruşacağam.
- Amal..
- Öz bildiyini oxuyursan hemişe. Bir defe de qulaq as da nolar.
- Amal..
- Dedim danışma. Özünü zorlama
- Amal, seni sevirem.
- ...
- Seni sevirem.. hem de canımdan çox.. bunu unutma..
- Yox.. yox.. mene bax.. bunu elece iki defe deyib getmekle olmaz. Inan mene gelerem arxanca. Bu defe seni heç bir yere qoyan deyilem.
- Seni sevirem...
- Şems... Şems!! Şemsss!!!!
* * *
Şemsim, güneşim, heyatımın istilik, işıq menbeyi orada gücsüz yatarken men elim qolum bağlı otumuşdum. Heç ne ede bilmirdim. Bedeni çox zeif idi. Amma dözecekdi. O ki, tutduğunu qoparan heyata dünya geldiyi günden 2 elle berk berk yapışan Şems idi. O menim sevdiyim Şems idi. Onu ilk gördüyüm günden heyran qalmışdım. Onunla evlenmek mene verile bilecek en böyük mükafat idi. Amma nifretini gördükce üzüldüm.. mecbur sevdire bilmezdim. Azad ederek, xoşbextliyen qovuşdurmaq istedim. Menimle olmasa da en azından xoşbext olacaaqdı. O güneş kimi parlaq üzü gülüş saçacaqdı. Gözlerinde her gün böyüyen kederi gördükce özümü günahlandırırdım. Sonra..sonra..sen yene geldin Şems. Men bütün var gücümü toplayıb senden vaz keçmişken sen yene geldin. Hem gözlerinde kederle yox, gülüşle. O qeder inamaq isteyirdim ki, gülüşe sebebin men olduğuma. Amma her defesinde qorxurdum. Ya men sehv anlayıramsa ya yene seni incidecemse. Seni ne qeder

<< 1 ... 183 184 [185] 186 187 ... 190 >>