söykenen Abdulla bey fikirlerinden ayırlaraq amalın yatağına doğru geldi.
- Genc adam, çox sağol. Bunu gözlemirdim.
- Siz yaxşısınız?
- Sayende he. Heyatımı xilas etdin. Özünü ölümün qarşısına atdın. Bu dövrde bunu heç kim elemez.
- Abdulla bey, xahiş edirem.
- Yox, heqiqeten, sen olmasaydın men çoxdan bu dünyadan köçmüşdüm. Görünür, Allah seni bize ele bele getirib çıxarmayıb. Dincel sen. Biz buradayıq.
- Yox, narahat olmayın. Gedin siz. Men xestexana abu havasına öyreşmişem. Bura menim üçün evimden daha rahatdır.
Her üçü bu söze yüngül tebbesüme gülümsediler. Onlar qapıdan çıxmamış Amal Abdulla beye teref dönerek.
- Abdulla bey, mence o adamlar yene gelecek. Heddim deyil, amma gerek polise deyerdiniz.
- Eleye bilmerem oğlum. Qardaşılığıma xeyanet eleye bilmerem.
- Ne?! o sizing qardaşınız idi?
- Uzun meseledir. Seni sabah evimize aparacağıq. Bizim üzümüzden buralara düşdün, demek ki, sene baxmaq boynumuzun borcudur. Bax, onda söhbet ederik uzun- uzun.
- Yox, eziyyet çekmeyin. Menim otelde yerim var.
- Eziyyet? Oğlum sen heyatımı xilas etmisen. Sene can borcum var. Ne eziyyeti? Sabah gprüşerik.
Otaqdan çıxanda Ebdül bey de elini yavaşca Amalın çiynine qoyaraq onunla fexr eden bir ata gözü ile süzdü. Amal özünü qeribe hiss etmişdi.
Eve geldiklerinde ise qapının, heyetin, evin üstündeki qorumalara baxıb Abdulla bey derinden nefes aldı.
- Ebdül, onlara denen getsinler.
- Abdulla bey, xahiş edirem. Qızlar çox qorxub, heç olmasa bu gücelik qalsınlar.
- Amma o gelmeyecek. bilirem.
- Yene de bu gecelik qalsınlar.
- Yaxşı.
Eve giren kimi Şems ve Ezize Abdulla beyle Ebdülün yanına qaçdılar. Şems atasını berk berk qucaqladı.
- Nece oldu,yaxşıdır?
- He, narahat olmayın. Sabah eve getireceyik. Xedice qızlara denen qonaq otağını hazırlasınlar. Amal bey sağalana qeder qonağımız olacaq.
Abdulla bey, başı ile tesdiqleyerek. Ezizenin saçlarını sığallayırdı. – Onun sayesinde bu gün burada ayaq üsteyem, ve sağam. Ele bilin ki, doğma

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 190 >>