lütfen.
- Men uşaq iken itirmişik onları. Yeni xatırlamıram heç. Yol qezasında. Xalamın yoldaşı, valideynlerim…Hamısı bir maşında olub. Qaldıq bir xalam bir de men.
- Biz de senin ailen sayılırıq. Menim heyatımı xilas etdin. Bundan sonar senin de baban sayılıram.
- Çox sağolun.
- Ee.. danış görek. Neynemek fikrindesen. gedenden sonar Moskvaya döneceksen?
- Xeyr. Bakıya qayıdacağam. Yeqin ki, işimi orada davam etdireceyem. Xalamı tek qoya bilmerem.
- Lap yaxşı…
- Amal, Abdulla bey.. icazenizle men çıxım. Bir iki işim var. Axşama gelerem çay içib söhbet ederik. Salamat qalın.
- Allaha emanetsen oğlum
- Sağolun Ebdül bey.
Ebdül çıxınca Abdulla onun arxasınca baxdı.
- İllerdir , doğma yurdundan, torpağından uzaq düşdü. Onun da heç kimi yox idi. Senin yene heç olmasa bir xalan var.
- Amma indi böyük ailesi var.
- He, Allah onun qismetini bu aileye yazıbmış. Amma çetin öyreşdi. Bu qeder gözel şeher ona zindan oldu ele bil. Ezize doğulandan sonra yavaş yavaş öyreşdi.
- İnsan nelere öyremir ki..
- He, düzdür. İnsan her şeye öyreşir.
Abdulla bey, dönüb Amalı süzdü. Amal dodaqlarını dişleye dişleye nese demek isteyirmiş kimi dayanmışdı. Bu anda qapı yeniden döyüldü ve Şems içeri daxil oldu.
- Olar men de gelim.
- Gel qızım.
- Amal bey, necesiniz?
- Teşekkür edirem. Yaxşıyam.
- O zaman besdir uzandınız. Madem ki, bir iki gün buradasınız o zaman size Maskatı gezdirek.
- Qızım, o hele dincelmelidir.
- Yox..yox. yaxşıyam. Mence yaxşı fikirdir. Artıq neçe gündür yatıram
- Gördün ata. Amal bey, o zaman nahardan sonra çıxırıq şehere. Baba sen de bizimle gel.
- Yox, atanla vacib işimiz var. Siz gedin, bir iki neferde özünüzle götürün
- Bir iki nefer kimdir? Anamla Ezizeni ?
- Yox, deli qız. Qorumalardan
- Baba eger unutmusansa heyatını xilas eden qehremanla birlikde çıxıram. Mene nese olmağa qoymaz. Deyib Amala göz vurdu. Amal utanaraq üzünü Abdulla beye dönderib: - Eger üreyiniz rahat olacaqsa gelsinler, amma narahat olmağa deymez.

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 190 >>