dinmirsiniz.
Ezize mene teref baxmadan başını aşağı eymişdi. Udqunurudu. Ağbeniz olduğundan derisi o deqiqe qızarırdı. Belli idi ki, meni gördüyünü o da bilirdi. Meni ele vermemek üçün baxışlarını her kesden qaçırırdı. Boğazım qurumuşdu. Bilmirdim nese demeyim lazım idimi. Atamla başını bulayaraq öne çıxdı.
- Ayşe qadın, çıx get. Ne dediyini bilmirsen sen. Menim qızlarımı burada hamı tanıyır. Kimin nece biri olduğu hamıya bellidir. Senin sözüne inanası deyilik her halda. Özüne hörmet qoy.
- Ebdül bey, Ebdül bey... yatmısan fil qulağında.. Ayşe qadın dediyi bu sözden sonra öne addımlamağa başladı. Gözlerini düz üzüme dikib mene yaxınlaşdı. Qarşımda dayanıb, istehzalı gülüşle meni süzdü. Bu baxışlar altında ezilmişdim bütün. He, bizi görmüşdü, amma pis iş tutmamışdım deye özüm özüme teselli verirdim ki, - Şems xanım, belke bir dillenesen. Yoxsa inkar edeceksen bu oğlanla tövlede qucaqlaşdığını.
Bir şoku üzerimden atmamış ikinci şoku yaşadım. Bu qadın ne danışırdı. Artıq neyi düz deyib neyi sehv dediyini özüm bele bilmirdim. Ağzı açıq bir qadına bir Amala baxırdım. Amalıın eli8ndeki çantası yere düşdü. Yumuruğunu sıxmış, qaşlarını çatmış veziyyetde yere baxırdı. Onun üzüme baxmaması meni lap deli edirdi. Niye dillenmirdi.. Niye demirdi ki, biz qucaqlaşmamışıq. Biz orada gizli görüşmemişik.
- Aaa sen lap ağ eledin qadın. Keç bele! Utanmaz! Oğluna qızımı vermemişem deye bilmirsen ne uydurub heyfini çıxasan.
Anam o qeder eminlikle danışırdı ki, bu meni rahatlatmışdı bir az. Bilmirem niye, amma mene inanmaları hem utandırırdı o an, hem sevindirirdi.
- Men ağ elemişe. Qızının özünden soruş. Dillen de! Niye inkar elemirsen! – qadın qolumdan tutub ele silkeledi ki, müvazinetimi itirib diz üste yıxıldım. Artıq ağlamamaq üçün özümü tuta bilmirdim. Ezize yaxınlaşıb meni qaldırdı. Anam qadının qolunu tutub geri iteledi. Eslinde o an olanları xatırlamıram. Sadece o ses küy içinde bir sessizlik meni daha qorxudurdu. Bu da atamın mene baxışları. O baxışlar sadece bir

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 190 >>