şey deyirdi. “İnkar et. ” ona baxdıqca gözlerim daha da dolurdu. Başımı yox menasında yelleyib yavaşca “men sehv heç ne elemimşem” deye pıçıldaya bildim. Bilmirem geri qalanını xatırlamıram. Heyecan ve stressden huşumu itirmişdim. Ayıldığımda anam ve xedice otağın küncünde daynmışdılar. Ezize heyecanla neyise izah edir, anam ise elleri ile azğını tutub, gözlerini yummuşdu. Yatmaq isteyirdim. Sadece yuxulamaq ve ayılanda her şeyin qaydasında olduğunu bütün bunların yuxu lduğunu bilmek isteyirdim. Men günah iş görmemişdim. Sadece atam ve anamın yanında başı aşağı olma sebebim olanları onlardan gizletmeyim, üreyimde olanları onlarla bölüşmemeyim idi. “Zahar, haradasan, gel qurtar meni. Gel denen ki, biz evleneceyik, men şemsi sevirem. De ve meni bu utanc hissinden azad et. ” Gözlerimi yumub bunları düşünerken saçımda el gezdiyini hiss etdim. Gözlerimi açıb en çox yara vurduğum insanı, güvencini sarsıtdığım atamıe görmek istemirdim. Onların gözlerine baxa bilmeyecekdim. Axı o qadın kim idi ki, ona bu utancı yaşatmışdı. En çox sevdiyi qızı Şems başını aşağı etmişdi.
- Yatmadığını bilirem. Dur otur danışaq. Atamın sesine yavaşca gözlerimi açdım. Üzüne baxmadan yerimde durub çömeldim.
- Üzüme bax.
- Ata
- Üzüme bax dedim.
Başımı qaldırdığımda o baxışlar meni deşib keçdi. Qarşımda ele bil atamı yox, yad bir insanı görürdüm.
- Danış görek ne meseledir.
- Ata, Amal beyle.
- Onu bura qatma. Üzümü onun üzüne dikib baxdım. Atam ya her şeyi bilirdi, ya da Amala menden daha çox güvenirdi.
- O genc Ayşe qadın sussun deye yalan danışdı orada. Senin özünü tövlede de pis hiss etdiyini, yıxıldığını ve seni tumaq isteyende Ayşenin gördüyünü dedi.
Qulaqlarıma inana bilmirdim. Niye? Niye bu oğlan her defe qarşıma çıxmalı idi.
- Men bilirem ki, heç de ele olmayıb. O da yalan danışa bilmir Şems. Ele sen de. De görüm..
Bilmedim neden başlayım, ne deyim, bir xeyli susdum.
- Şems, danış artıq.
- Ata.. o men..her şey o qadının danışdığı kimi deyil, and içirem.
- Men

<< 1 ... 30 31 [32] 33 34 ... 190 >>