sen dünen huşunu itirenden sonra üreyi narahat oldu. İndi xestexanadadır.
- Ne?
- Şayeler şeheri bütün baş alıb gedir az qala. Ehmedin ailsei artıq nişan gününü texire salıb, vaxtı uzatmaq isteyibler.
- Ezize men.. meni... bağışla..
- Qulaq as. Seni ittiham etmirem. Dünenki oğlana göre ailemi , seni qarşıma alacaq deyilem. Ehmed geder başqası geler. Amma sen mene ezizssen. Babam atam Amal ne danışıblar bilmirem. Birce onu bilirem ki, Amal adı temizlemek üçün seninle evlenmeye razıdır.
- Ne ixtiyarla. Kimdir axı o.
- O artıq ikinci defedir ki, ailemizi qurtarır.
- Axı tövlede olan Zahar idi.
- Bunu kime sübut edeceksen? Bu bir kenara ne deyeceksen. Yox Amal getdikden sonra Zahar geldi deyeceksen. Senin ağlın işleyir?
- Ezize Zaharla men bir birimizi sevirik.
- Şems, başa düş. Zahar yoxdur.
- Var! VAR! Dedim. O olanlardan xeber tutan kimi gelecek. Görersen.
Gözümün yaşını sile sile otaqdan çıxıb bir başa dehlizle çöle çıxıdım. Qaçaraq tövleden Berikanı çıxardıb Zaharın evine getdim. Evin etrafında atın sesini eşden Zahar celd çöle çıxaraq me\niml geldi. O anda ona o qeder ehtiyacım var idi ki. Berikadan düşmeyimle onu qucaqlamağım bir oldu.
- Zahar, olanları bir bilsen. Gözümün yaşını saxlaya bilmeyib hönkürtü ile ağladım. Amma Zahar don vurmuş şekilde düz dayanmışdı.
- Zahar, menem Şems
- .... görürem.
- Demek olanları eşitdin.
- Eşitmeyen var beyem Şems?
- Sene dünen dedim axı bizi gördüler.
- Bizi? Şems bizi yox. Senle moskvadan gelen hekimi görübler.
Zaharın sözleri ise yaşadıqlarımın üstüne daha da yük atmış. Meni qelbimden vurmuşdu. Yox, men yuxu görürem.. He, he... bu kabusdur. Sadece kabus.. Ya da yox. Men yıxılmışam. Berika meni atıb üzerinden. Bir defe de bele olmuşdu. Yıxılmışdım. Sonra her gece kabus görürdüm. Indi de eledir. Men yıxılmışam, indi de yatmışam ve qorxudan kabuslar görürem. Ayılacağam , her şey keçecek. Gözlerimi berk- berk sıxdım. Ehtiyyatla açdığımda Zaharın yere dikilmiş baxışlarını gördüm.
- Zahar?

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 190 >>