esebileşdirmişdi. Eslinde o qeder qarışıq duyğular içinde idim ki.. Bir tek bildiyim, Amalla evlene bilmezdim. Men onu tanımırdım. Hem artıq bütün yaşadıqlarımda onu günhakar bilirdim. O eger ora gelmeseydi, orada olmasaydı yeqin ki, bütün bunlar yaşanmazdı.
Eve geldiyimde anamla Ezize üstüme cumdular. İkisi eyni anda danışdığından ve beynim dumanlı olduğundan ne dediklerini anlamırdım. Sadece yanlarından keçib otağıma qalxırdım. ehlizde Amalla qarşılaşdım. Menim düz gözlerimin içine baxırdı. Gergin idi. O anda sadece onu tehqir etmek, vurmaq, bütün bu yaşadıqlarımın hirsini ondan tökmek isteyirdim. Sakit terzde dayanması meni lap deli edirdi.
- Menim namusumu temizlemek sene qalmayıb. Men pis bir emel töretmemişem ki, onu temizlemek sene qalsın. Çıx get. Seninle heç vaxt evlenmeyeceyem.
Amal susurdu. Gicgahında görünen damarlardan esebileşdiyini görürdüm, amma susurdu. Susması ile men lap deli olurdum.
- Seninleyem. Deyirem çıx get heyatımızdan. Lenet olsun. Senin üzünden oldu her şey. Niye geldin!? Niye?! Artıq özümü saxlaya bilmeyib onu sinesine yumuruqlarımı vururdum. Taqetden düşüb ağlamağa başladım. Hönkürtüme anamla Ezize geldiler. Amal hele de ne birn şey deyirdi ne de terpenirdi. Ele bil buz kesmiş heykeldir. Meni otağıma qaldıranda pillererden qalxdıqca ona baxırdım. Bütün nifretimle. Bilirdim ki, günahı yoxdur, amma bu yaşdıqlarım o qeder ağır gelirdi ki, kimise günahkar çıxarmalıydım. O ise donmuş veziyyetde baxışlarını qaldırmadan yere baxırdı. Yeniden berk yatmışdım. Ayılanda gece yarı idi. Sessizlikden başa düşdüm ki, her kes öz otağına çekilib. Ayın işığı pencereden otağımı yüngün işıqlandırırdı. Qaranlıqda eşyalarımın yerini seçe bilirdim. Yerimden qalxıb eyvana çıxdım. Havam çatmırdı. Ele bil Maskatda en isti gecedir. Nefesim daralırdı. Uşaq vaxtı gizlenmek isteyende, kimdense küsende hemişe eyvanın küçncünde eyleşer oradan heyeti seyr eder yuxulayardım. İndi de küsmüşdüm. Her kesden hamıdan en çox da özümden. Men pis bir iş etmemişdim.

<< 1 ... 36 37 [38] 39 40 ... 190 >>