Zahara elimden tutmağa icaze vermeyen men, indi adımın şeherde pis adla yayılmasını seyr edirdim. Nece olmuşdu, niye olmuşdu deye öz özüme müzakire edende üzerimde baxışlar hiss etdim. Qaranlıqda heyetde kimse var idi. Siqaret közünden görünürdü. Terpenmeden men de gözümü közün arada bir yanmasını seyr etdim. Bilmirem niye amma bunun amal olduğunu düşündüm. Çünki, bizim evde çeken bir babam idi o da sadece qelyan çekerdi. Niye bunu edir? Yaxşı lap menim günahım var, o niye özünü qurban verir. Ne bilir. Belke men doğrudan aileme xeyanet etmişem, belke doğrudan adımı lekelemişem niye tanımaığı birini özüne arvad seçirdi. Anlam vere bilmirdim. Amma incidirdi. Hem de çox incidirdi. Yad birinin mene bu qeder inanmasına inciyirdim. Sevdiyim insan tereddüd ederken o mene inanır, saflığıma inanır. Başımı dizlerimin arasında gizletdim. Yerimde yumurulanıb oturmuşdum. Elece de yuxuya getmişdim. Seher ayılanda hyer yerim tutulmuşdu. Yene de evde heçş kim oyanmamışdı. Xadimelerin sesini eşidib başımı qaldırdığımjda Amalı ele dünen dayandığı yerde gördüm. Ağacın dibinde çökmüş göye baxırdı. Ne düşünürdü bu adam. Neynemek isteyirdi. Ayağa qalxıb heyete düşdüm. Gelib düz onun qarşısında dayandım. Meni görende ayağa qalxdı. Bilmirem ne qeder susduq, amma baxışlarındakı soyuqluq qarışıq istilik var idi.
- Kimsen sen? Niye gelmisen? Niye bunu edirsen?
- Men Amal.
- Menimle oyun oynama.
- Ne isteyirsen?
- Şems.
- Adımı çekme. Sene qadağan edirem.
- Şems!
Amal menim tonumdan özü de tonunu qaldırmadan sesini sertleşdirdi. Belli idi ki, onunla sert danışmağım xouşna gelmemişdi.
- Dedim ki, adımı çekme.
- Men de dedim ki, Şems!
- Sen axmaqsan.
- He, burada düz dedin. Mence de men axmağam.
- Onda çıx get.
- Senden soruşası deyilem.
- Bu ne cüret!
- Şems, keç eve!
- Sen kimsen ki, mene emr edirsen. Ne sayırsan özünü.
- Dedim ki, keç eve!
Aramla ve sertlikle deyilen sözlerden esebileşdiyini gördüm. Men Şems dil altında qalaram heç.
- Keçmirem. Ev

<< 1 ... 37 38 [39] 40 41 ... 190 >>