ki, Ezizenin günahı yoxdur. Menim elemediyim sehvimin günahını ona ödetmeyin. Amma ede bilmedim.....otağıma keçen kimi yene de öz sevimli mekanım eyvanın kencüne keçdim. Orada yumulub oturdum. Belke bir ümid........belke men dorğudan kabus görürem. Yene düşünceler meni bu dünyadan ayırmışdı. Otağın qapısının açıldığını hss etmedim. Ezize qarşımda oturub düz üzüme baxdı.
- Yene küncde gizlenmisen.
- .....
- Şems.
- Bağışla...
Sakit ve aramla dediyim sözden sonra hönkürtümü saxlaya bilmedim. Ele bil illerdir ağlamırdım.
- Ey, sakit ol.. Ağlama, her şey yaxşıdır. Ehmed üzüyü qaytarmadı...
- Üzümü ovcumdan çeki onun gözlerine baxdım.
- Nece? Qaytarmayıb? Bes atam axı dedi ki..
- He, ailesi qaytarmaq isteyir, Ehmed ise gelmişdi deye ki, ne olur olsun menimle evlenecek. Onu bu olan biten maraqlandırmır. Şems, mene sevdiyini ddi. Tesevvür edirsen, elim ayağım boşaldı hemin an.
Sevincimi heddi hüdudu yox idi. Şükür ki, heç olmasa bu işde her şey qaydasında gedirdi. Ezizeni berk berk qucaqlayıb yene de ağlayırdım.
- Nece oldu, ailesi qebul etmirse..
- Dedi ki, ailesinin qarşısına alıb. Onlara deyib ki, ya menim qerarıma hörmetle yanaşın ya da yox bilin. Tesevvür ele.. Men bunu gözlemirdim.
Ezizenin adına çox sevinmişdim. Heddinden çox, amma indi daha çox üzüldüm, çünki, Ehmed sadece vur tut 1 hefte olar Ezizeni tanıyır ve ona aşiq olmuşdu. Ezizenin sevgisi üçün ailesini qarşısına almışdı. Bes Zahar? Illerdir bir birimiziseve seve bu cesaretsizlik deyildimi...Yene qaranlıq dünyama qerq oldum. Sevgiden kor olmaq buna deyirler yeqin. Her şey düzelirdi belke. Iki, üç gün de belece keçmişdi. Heç kim mene deyib toxunmurdu. Ümid edirdm belke şeherde ses küy azala, amma yox eksine omanda eşitmeyen qalmamışdı. Zaharadan ise yene ses soraq yox idi. Otağımda kitabımı oxuyurdum ki, aşağıdan sesler geldi. Qonaqlarımızın kimliyi mene maraqlı geldiyinden pillelerin başında dayanıb aşağı boylandım. Bu Omanın en yükesk vezifeli insanları ve şeyxleri idi. Onların bize

<< 1 ... 41 42 [43] 44 45 ... 190 >>