deyişecekdi?
- Şems, inana mene...
- Zahar, kifayetdir. Heyatını yaşa. Daha men yoxam.
Oradan uzaqlaşanda Zaharın ardımca geleceyini düşündüm. Ne bilim bir ümid. Belke geler, tuar qolumdan deyer “Yox, getme, ele bu gün bizimkiler size gelecek.” Amma yox. Olmadı. Artıq qerarımı vermişdim buralardan gedecekdim. Atamla danışıb bir müddetlik buralardan uzaqlaşacaqdım. Amma nece deyeceyimi bilmirdim. Eve geldiyimde sakitlik var idi. Bizim ses küylü, gülüşlerle dolu evimiz artıq solmuşdu. Ancaq keder, bedbinlik, xestelik, fikirler ve düşünecelerle dolu idi. Qapının ağzında eyleşib eve baxırdım ki, yene ağacın dibinde eve baxan Amalı gördüm. Menim eyvanıma baxırdı. Yene de çeke bilmediyi siqaretini ciyerlerine çekir ve öskürürdü. Bu adamın gizemliyi ne idi bilmirem. Haradan almışdı bu cesareti. Sadece bir hefteden çoxdur gelen adam necenci defe idi ki, bizi xilas edirdi. Ilk evvel babamı sonra atamı. Ona men de borclu idim artıq. Bilmirem ne cesaretle, hansı isteksizlikle ya istekle. Hansı qarışıq duyğularla ona yaxınlaşmaq istedim. Elini cibine atıb sarı yaylığı çıxardanda dayandım. Bu menim baş örtüm id. Onda ne gezirdi bilmirem. Amma yaylığıma baxıb elinde sıxıb yeniden cibinde gizletmesi meni lap çaşdırmışdı. Bu adam neynemek isteyir? Geri döndüyünde meni gördü. Elece dayanıb bir birimize baxdıq. Uzun uzun....sessiz...semirsiz.. Düşüncelerimizle danışırdıq sanki. Niye deye verdiyim sualı, baxışındakı istilikle cavab verirdi. Nece oldu bilmirem, amma heyetdeki oturacaqda yanbayan eyleşib eyni nöqteye zillenmişdik. Huzur var idi bu insanda. Qeribe narahatlıqla yanaşı dehşetli derecede huzur.
- Yalvarıram, get buralardan. Qayıt Bakıya.
- Sen neyneyeceksen?
- Men degedeceyem. Uzaqlara.. bir müddetlik, ya da hemişelik.
- Bes o?
- O istese geler. Eger heqiqeten sevirse geler.
- Sence sevirse getmeyine izn vermelidir.
- Yox. Eger sevirse, ne olur olsun mübarize aparmalıdır.
Daha heç ne soruşmadı. Axşama qeder sakitce eyleşdik. O günden sonra gedeceyini

<< 1 ... 44 45 [46] 47 48 ... 190 >>