düşündüm. Amma getmemişdi. Eksine. Seheri elinde bir deste gül qapının ağzında dayandı.
- Bu nedir?
- Dedin ki, eger sevirse ne olur olsun mübarize aparmalıdır. Men de seni atandan istemeye gelmişem. Qapının yanında donub qalmışdım. Ağzım açıq olanları seyr edirdim. Anam ele gülerüzle qarşıladı ki, Amalı ele bil illerdir görmediyi doğmasıdır. Ezize mene göz vuraraq içeri keçdi. Ya hamı deli olmuşdu, ya men.. Amal atamla danışanda dözmeyib içeri keçdim. Etriazımı bildirecekdim. Atam Amalın elini sıxıb gülerüzle mene teref dönende dünya başıma yıxıldı. İndi men neyniyecekdim. Atamın bu veziyyetinde ona istemediyimi nece deyecekdim.
- Gel qızım..
Razılıq verile bilmezdi, axı atam sırf menim isteyim olmadan kiminlese evlendirmek istmediyi üçün infarkt olmuşdu. İndi heç ne olmamış kimi meni ona vere bilmezdi.
- Şems, niye orada donmusan, gel bura.
- Men sizi tek buraxım.
Amalın bu alicenablığı meni deli edirdi. Adam bu qeder medeni, düzgün olmaz. Mümkün deyil. O otaqdan çıxan kimi atam meni yanına çaerde yene.
- Yaxın gel qızım, gel, otur. Söhbet edek ata bala.
Sessizce gelib yanına oturdum. Balaca uşaqlar kimi başımı onun dizinin üstüne qoyub uzandım. O da saçlarımı sığal çekerek danışmağa başladı. Bu artıq iki terefli söhbet deyildi. Bu sadece atamın arzularının danışdığı bir söhbet idi
Sen balaca olanda sene Şemspare deyirdim. Yadında?
- He.
- Bilirsen niye ele deyirdim?
- Niye?
- Şems güneşdir, parlaq, isti. İşıq menbeyidir. Sense o qeder decel idin ki, ananla meni üzürdün. O zaman o işıq, o parıltı görünmürdü gözümüze. Ele ki, yuxuya gedirdin dizlerimde eynen güneş kimi par par yanırdın.
- He, qarabuğdayı güneş.
Bu söze ikimizde gülmüşdük. Atamın sesinde gülüşü eşitmekden öteri o qeder darıxmışdım ki. İsteyirdim daima mene göre gülsün. Heç vaxt üzülmesin.
- Ne vaxt decellik edib bizi incidirdin, onda olurdum şemspare. Yeni güneşden bir parça. Amma başımı uca eledikce parladın gözümde, her gün bir az daha.
- Bes indi? İndi Şemsem ya

<< 1 ... 45 46 [47] 48 49 ... 190 >>