olmamış kimi davranmğa başlayırdım. Amma o atadır. Hiss edirdi. Bilirdi ki, men özümü mecbur edirem. Fikrilerimden meni anamın eli ayırdı. Açıq qoyduğum saçlarıma sığal çekerek.”Menim gözel Şemsim” deye pıçıldadı.
- Sen de yoxla gelinliyini. Neyise beyenmesen deyişek.
- Yaxşıdır qalsın.
- Axı heç görmemisen.
- Narahat olma ana, zövqüne şübhem yoxdur.
Gülümsememe anamın gözünden axan yaş mane olmadı. Heç kime acıqlı deyildim. Bir tek özüme ve Zahara.
- Şemsim, quzum.. sen bele eledikce içim parçalanır. Ne dinirsen, ne danışırsan. O deyib gülen şemsin yerine gelen adamı tanımıram.
- Narahat olma ana, yaxşıyam.
Süni gülüşüme davam ederek deyirdim. Yorğun idim. Göz qapaqlarım qeyri ixtiyari ağır ağır qalxıb enirdi. Artıq her şeyi dumanlı görürdüm. Ezizenin yatağında yuxulamışdım. Gece yarı ayıldığımda bir terefimde Ezizeni diger terefimde anamı gördüm. Balaca vaxtım yadıma düşdü. Gece göy gurultusundan qorxanda Ezizenin yanına qaçırdım. Anam ise bizim yanımıza gelib yatırdı. ezize qorxmurdu deye onların aralarında yatırdım. Ve bir xasiyyetim var idi. Her ikisinin paltarından yapışırdım, varlıqlarını hiss etmek üçün. Onların xeberi olmadan yavaşca paltarlarından yapışardım. Sanki gedecekler men qoymuram kimi. Bu gün de onu eledim. Bir terefden anamın diger terefden Ezizenin paltarını yavaşca ovcuma aldım. Qeribe bir huzurla doldum. Anamım “heç böyümemisen” demesine ikimiz de gülümsündük. Başımı onun sinesine sıxıb daha da nazlandım. Indi uşaq olmaq vardı. Ne isteyirdim eleyirdim. Ağlağan uşaq deyildim. Amma ele ki, susdum, böyükler başımda pervane olurdulat. Küsdüyümü bilirdiler. Men danışıb gülüm deye ne isteyirdim eleyirdiler. “kaş ki, böyümezdik” dediyimde anam da mene qısıldı. Ezizeni oyatmaamaq üçün yavaşca pıçıltı ile “Bu sözümü unutma, heç vaxt. Bir gün gerçek sevginin ne olduğunu anlayacaqsan. Amma bu yad biri yox, ele yanındakı insan olacaq. ” Anamın ne dediklerini artıq derk ede bilmirdim yuxu aparırdı meni.
- Şems...Şems, yatdın? Ehh

<< 1 ... 48 49 [50] 51 52 ... 190 >>