yanına gedirsen.
- He, dedim, amma senile yox.
- Şems qaranlıqda tek qoyacağımı düünmürsen her halda?
- Indiye qeder öüm idare elemişem.
- Indi ise men varam.
- Yox.. menim üçün yoxsan...
Amal bu sözüme vurumuş kimi dondu. Yumuruğunu sıxıb oradan uzaqlaşdı. Ya da men ele bildim. Çünki emin idim ki, uzaqdan meni izleyecek.
Berikanın yanına geldiyimde uzaqdan Zaharı gördüm. Bütün bu olanlardan sonra bir de burada baş verecek davaya şahid olmamaq üçün Berikanı öpüb qoxlayıb otağıma qaçdım. Zaharı görmemezlikden gelsemde onu gördüyümü çox gözel bilirdi.
Seher açıldı. Artıq bizi hava limanına aparacaq maşın gelmişdi. Evdekilerle nece sağollaşdım bilmirem. Ağlamaqdan gözlerim ağrayır, baş ağrım da ona qoşulmuşdu. Atamla vida sehnem ise hamını ağlatdı. Ezize de bizde qalmışdı. Meni yola salanalar ağladıqca men daha da pis olurdum. Halım artıq yaxşı olmurdu. Amal bunu görüb atama, “Fürset düşdükce onu size getireceyem, ele siz de ne vaxt isteseniz gelin” Atam gizlede bilmediyi gözünün yaşını silib “Sen ele ele ki. O bura gelende darıxsın ve yalnız biz ora gelek.” Atamın bu sözünü anlamamışdım. Anlamaq gücündede deyildim. Maşına eyleşib geriye baxa baxa ağlayırdım. Gülsüm xala meni ne qeder ezizlee teselli verse de men daha da ağlayır özümü saxlaya bilmirdim. Ve ailem arasında gördüyüm bir insanın baxışları meni yene menden aldı. Zahar atla kenardan dayanıb olan biteni seyr edirdi. Baxışları ile meni yola salırdı.Geriye baxmağın ne faydası, artıq önüme doğru addımlayırdım. Hara, nece, kiminle....bu artıq meni düşündürmürdü. Sadece özümü bu burulğana atmışdım. Başqa çarem varmıydı? Men Bakıya gedeceyimizi düşünmüşdüm, amma planlar başqaymış. Yolda öyrendim ki, ilk olaraq biz Moskvaya uçacağıq. Gülsüm xala Bakıya bizden evvel gedecekmiş. Amalın xestexana ile işi bitmemiş gede bilmezmiş. Eslinde bu iş üreyimce olmadı. En azından Amalla tek qalmayacağımı düşünmüşdüm. Amma indi Gülsüm xalanı Moskvadan Bakıya yola salacaqdıq. Yol boyunca ne men danışdım, ne Amal.

<< 1 ... 59 60 [61] 62 63 ... 190 >>