- Şems, menden utanmana gerek yoxdur. Senin heyat yoldaşınam.
Bu adamın dilini kesmek isteyirem. Ikide bir heyat yoldaşınam deyib durması, korlanmış eseblerimi lap korlayırdı.
- Çox yorğunam, paltarımı deyişib yatacağam izninle.
- Yat dincel, axşam yemeyini bu gün çölden sifariş vererem.
- Men yemiyeceyem.
- Şems,
- Izninle, yatacağam.
- Yaxşı. Sen dincel. Men markete çıxım. Eve eksik,
- Sağol.
Amalın sözünü yene ağıznda qoydum. Otaqdan çxan kimi bayaqdan tutduğum nefesimi rahat şekilde ala bilmişdim. Yatağın küncüne eyşeldim. Bu yatağa bele girmek istemirdim. Bu ev, bu eşyalar, bu şeher, bu insan.. burada mene doğma olan heç ne yox idi. Heç ne. Qapının örtülmesi ile Amalın getdiyin anlayıb yeniden ağlamağa başladım. Evim üçün, atam üçün, ailem üçün, Berika üçün çox darıxırdım. Men buralara aid biri deyildim. Bu şeher, bu soyuqluq. Güneş yox idi. Menim yaşam menbeyim yox idi. Nefesim daralırdı artıq. Pencereni açan kimi üzüme vuran soyuq küleyi bele hiss etmedim. Şaxtadan az qala yanağımdakı göz yaşlarım donacaqdı. Bedenim ürperirdi, amma soyuqdan deyil. Düşündükce ki, men nece yaşamağa davam edeceyem daha da bağırmaq, ağlamaq, feryad qoparmaq isteyirdim. Amal bir azdan gelecekdi. Ve o gelmeden men özümü yuxuluğa vurub bu günlük elinden xilas olmaq isteyirdim. Paltarımı deyişmeden yatağa uzandım. Bedenim ağırlaşmışdı yorğunluqdan. Yatağa uzanmağımla nehayet ki, yuxu gelirdi. Ne qeder müddetde oldu bilmirem, amma üzerimde el hiss edince oyandım. Gözümü açmadan sakitce yerimde terpenmedim. Bu Amal idi, üzerimi örtürdü. Titrememek üçün özümü zorla saxlayırdım. Saçımda gezen elini hiss edirdim. Ehtiyyatla edirdi. Belli idi ki, ayıq olduğumu bilmirdi. Meni oyandırmamaq üçün yavaş hereket edirdi. Amma o toxunduqca mene özümden asılı olmadan bedenim yığılırdı. Nefesini boynumda hiss etmek ise artıq pik nöqte oldu. Celd terpenerek geri çekildim.
- Oyatdım seni. Bağışla. Ey.. sakit ol.. qorxma
- Çekil!
- Şems,
- Çıx buradan, çıx.
- Şems, sakit ol.

<< 1 ... 63 64 [65] 66 67 ... 190 >>