- Çıx buradan çıx! Get!
- Şems! Besdir!
Amalın kiçik toxunuşları bele meni yandırırdı. Iyrenirdim, özümden asılı deyildi.
- Toxunma mene. Heç vaxt.
- Şems, uşaqlıq edirsen. Başa düşürem, qorxursan, tanımadığın, bilmediyin bir yer, her şey ani oldu. Amma sene toxunmaq fikrim yoxdur. Sen ne vaxt istesen o zaman..
- Heç vaxt, başa düşürsen, heç vaxt olmayacaq bu.
- Niye bele eleyirsen?
- Ne gözleyirdin. Heç ne olmamış kimi qoynuna girmeyi? Sehvin var Amal bey. Meni hele yaxşı tanımırsan.
- Şems, sen sadece çox yorğusan. Indi yat dincel. İnan sabah her şey ferqli olacaq.
- Ne sabah? Hansı sabah. Men seni sevmirem, başa düşürsen, sevmirem. Bu evlilik sadece ailemin, atamın xetrine oldu. O qeder. Bunu unutma!

Bölümün sonu

Şemspare

14 cü bölüm

Amal heç ne demeden evden çıxdı. Qapını ele çırpdı ki, yerimden dik atıldım. Amma isteyime nail olmuşdum. Üreyimde olanları demişdim. İnanmırdım ki, bir daha mene toxunmağa cehd ede. Amma yene de yataq otağının qapısını bağlamağa bir daha cehd etdim. Alınmırdı. Axırda stulu götürüb qapıya diredim ve yeniden özümü yuxuyla ovundurmağa çalışdım. Yuxusuzluqdan eziyyet çekdiyimden, ne qeder yatmışdım bilmirdim. Oyananda medem ve baş ağrım mene siqnal verirdi artıq. Ac idim. Demek olar ki, 2 gündür ağızma bir şey deymirdi. Yerimden qalxmaq da istemirdim. Amma baş ağrım şiddetlendikce yavaşca ayağa qalxdım. Qapının ağzında dayanıb otağı dinledim, ses gelmediyinden hele eve gelmediyini düşünüb yavaşca qapını açdım. Metbexe keçib soyuducunun qapısını açanda yüngülvari atışdırmalıq bir şeyler götürüb yemek istedim. Soyuducunu qapısını bağlayanda ise Amalı görüb diksindim. Elimde olan her şey yere dağıldı. Nefesim getdi bir anlıq. Onun evde olduğunu düşünmürdüm. Heç ne demeden yaxınlaşıb yere tökülenleri toplayırdı. Eyilib men de yığmaq isteyende :- sen keç, men yığışdıraram. Hazır yemek var orada- deyib yığışdırmağa başladı. Ne edeceyimi bilmeden donub qalmışdım. Artıq bir heftedir evin içinde qaçdı tutdu

<< 1 ... 64 65 [66] 67 68 ... 190 >>