cizgisi yaddaşıma hekk olunurdu. Bu insan esebileşende tamam ayrı cizgiler peyda olur, sakit olanda tamam ayrı. Neçe gündür keçmeyen qızdırma düşünmeyime mane olurdu. Ondan nece ayrılacaqdım. Nece uzaqlaşacaqdım fikirleşe bilmirdim. ÖZüme söz vermişdim ki, arada olan bir tek bu evlilik bağını qıracaqdım. Ne qeder uzaqq olsa o qeder xoşbext olardım. Artıq Zaharı bele düşünmürdüm. Bütün bu olanlarda o da günahkar idi. Amalın nefesini birden çekmesinde ayılacağını sezib tez gözümü yumdum. Ayıdlımı yoxsa yox, bilmirdim, çünki gözümü aça bilmezdim. Amma alnıma yaxınlaşan dodaqlarından doğru bildiyimi gördüm. Qızdırmamı yoxlayırdı. Pıçıltı ile “çox şükür” dedi ve saçıma sığal çekmeye başladı.
“Tersin biri, nolardı ki, her şeyi zamanın axraına buraxsaydın, inad etmeseydin. Gerçekleri bilseydin neyleyerdin göresen.” Bu ikinci defedir ki, amal hansısa gerçeklerden danışır. Anlamadığım bir sirr var idi ortada. Ne sirri öyrene bilmirdim. Yerimde terpenmedim. Oyaq olduğumu belli etmek istemirdim. O ise yanımdan qalxıb hamam otağına keçdi. Özümü yeniden yatmağa mecbur edirdim. Yalnız onda nese düşünmürdüm. Amma yuxu tutmaq bilmirdi. Amal yeniden otağa girdi. İşe hazırlaşırdı belli idi. Onun üzünün şkafa doğru olduğunu görüb gözümü yavaşca açdım. Bilmirem niye, amma seyr edirdim, her hereketini. Köyneyini çıxardanda ise özümden asılı olmadan utandım. ezeleli bedeni ile düz qarşımda dayanmışdı. Gözlerimi yumub nece sıxmışdımsa mene yaxınlaşan Amalı sezmemişdim. Alnımdan kiçik öpüş qondurub ehmalca saçıma sığal çekib otaqdan çıxmışdı. Hemin an oyaq olduğumu bilmediyi üçün şükür edirdim. Yoxsa utancımdan ölerdim. Bu gün özümü daha yaxşı hiss etdiyimden ayağa qalxdım. Gülsüm xala evde yox idi. Tibb bacısı olduğundan yaşlı bir xesteye baxırdı. Qadının evinde heç kimi qalmayanda gece onun yanında qalırdı. Elimi üzümü yuyub güzgüye baxanda gözlerime inanmadım. Çox arıqlamışdım. Bu bir neçe hefte meni tamam elden salmışdısa qızdırma lap zeifletmişdi. Nehayet ki, aclıq hissini de

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 190 >>