güneşsen, güneşden bir parça yox. Eşitdin.
- He ata eşitdim.
Anamla ve babamla danışdıqdan sonra atamın sözünü yeniden düşündüm. Bu insan aileme menden doğma idi az qala. Evde heç kimin olmadığından, atamla danışdığımdan ehvalım düzelmişdi. Ilk defe idi ki, eve diqqet yetirirdim. Moskvada Amalın yaşadığı evin divarlarında gördüyüm resmlerden burada da var idi. Her birinin altında imza. N. A dlya tebya (senin üçün) Her kim idise Amal üçün xüsusi çekmişdi her halda. Evde darıxdığımdan evi yığışdırmağa başaldım. Özümü nece işe vermişdimse axşamın düzdüyünü görmemişdim. Gülsüm xala yemeyi hazırlayıb getdiyinden artıq işim qalmamışdı. Stulun başında Amalın ütülenmemiş köyneklerini görüb ütüye de el atdım. Men onları ütüleyerken Amal geldi. Ne ecebse bu gün daha tez gelmişdi. Neçe gün sonra ilk defe idi üz- üze gelirdik. Meni onun paltarını üteleyerken görüb “deyesen, heyat yoldaşı roluna özünü çox hesr etmisen. Bu qederine ehtiyac yoxdur” deyib elimden köyneyi dartıb aldı. Pis oldum. Hem de çox. Men sadece teşekükr namine elemek isteyirdim. Gülsüm xalanın veziyyetini demek üçün otağa girdiyimde ise Amal köyneyini çıxartımşdı. Onun bedenini qarşımda görende özümü itirib başımı aşağı saldım.
- Şşeyy.. bağışla..
Heç ne demeden. Hetta üzüme bele baxmadan köyneyinin düymelerini bağlaya bağlaya yanımdan keçdi.
- Xalam bu gün gelmeyecek.
- He, bilirem, dedi..
- Men gedirem. Her halda qorxan deyilsen.
Çaşıb qalmışdım. Yeni bu insan indi meni gece boyu evde tek qoyub gedecekdi?
- Xestexanada olacağam. Nese lazım olsa....tecili lazım olsa zeng edersen. Evden çıxmışdı. Donub qalmışdım. Bu insan çox deyişmişdi.. Sözlerim ağzımda qaldı. Hem de...hem de incimişdim davranışından.. haqqım yox idi, amma niyese incimişdim. Gece boyu tek evde çox darıxırdım. Amalın kitablarını elek velek edirdim. Eslinde bu peşe mene heç de yad deyildi. Bir anlıq gülümsedim.. göresen Amal bilir ki, onunla hemkaram..Qapının döyülmesi ile diksinmeyim bir oldu. Gece vaxtı kim ola bilerdi

<< 1 ... 77 78 [79] 80 81 ... 190 >>