çekdim. Onu şokdan ayıltmalıydım. Sillenin tesirinden diksinib ağlamağa başladı.
- Öldü... o öldü.. menim balam öldü!!
- Sara! Sra mene bax! O Yaşayır, yaşaycaqda söz verrem sene!
Sara söz versemde özüm de Kmil üçün berk qorxurdum. Hqiqeten ona bir şey olsaydı Sara mehv olardı. Çox bağlıydı övldına. Her ana kimi. Xestexanya çatdığımızda hkimler onu nezrete götürdü. Sara hele de çokdan qışqırıb ağladığı üçün ona da sakitleşdirici vurub yatırtdılar. Dehlizde iki palata arasında qalmışdım. O baş bu baş gedib gelende adımın tanış ses terefinden seslenmesine dönüb baxdım. Bu Amal idi. Amalın çalışdığı xestexanay gelmişdik.
- Şems, burada neynirsen? Nese olub? Yaxşısan?
- Dur, telaşlanma, yaxşıyam
- Haran ağrıyır?
- Amal, sakit ol men yaxşıyam.. sakit ol.
Amal ele telaşla davranırdı ki, qeyri- ixtiyari elinden tutub sakitleşdirmeye çalışdım. O da gah elime gah da mene baxıb susdu. Onun elime baxmağı ile tez geri addım atıb elimi çekdim. Qeribe olmuşdum. Utandım deye başımı salıb danışmağa başladım.
- Kamile göre gelmişdik. Veziyyeti yaxşı deyil. Sara da şokdadır..
- Ne olub?
- Men Astmadan şübhelenirem, amma hele hekim çıxmayıb. Bilmirem deqiq. Körpeni görseydin, rengi gömgöy idi. Nefes almırdı. Ürek döyüntüleri de zeiflemişdi. Saranı görseydin.. eger ona bir şey olsa Sara....Sara döze bilmeyecek.
Amala olanları danışdıqca men de ne baş verdiyini yeni yeni derk edirdim. Ve meni de ağlamaq tutdu. Özümden asılı olmadan hıçqırırdım. Amal yaxınlaşıb çiynimi qucaqlayıb sakitleşdirmeye çalışırdı. Rahatlamışdım. Bu insanı ilk gördüyüm günden bu güne ondakı dehşetli derecede olan hüzuru indi de hiss etmişdim.
- Sakit ol, ağlama. Men indi maraqlanaram.. İkisi de yaxşı olacaq, amma ağlama sen.
Amal palataya keçende yerde çömelib onu gözlemye başladım. Palatadan hekimle çıxıb söhbet ede ede mene yaxınlaşırdılar.
- Amal.
- Gel, Şems.
- Körpeye ilk yardımı siz etmisiniz?
Hekim Amal yaşlarında olardı. Işıq kimi parlayan bir cüt gözler insanda heyat eşqini

<< 1 ... 84 85 [86] 87 88 ... 190 >>