ve eyleşdiyim divanın küncünden yere yıxıldım. Amal ise ilk olaraq heç bir reaksiya vermese de sonradan ürekden gülmeye başladı. Mense qızarmışdım. Amma men de özümü sıxsamda gülürdüm. Yerimden qalxıb: - yemeyi hazırlayım – deyib qaçdım. Amalın sesi ise evi bürümüşdü. İlk defe idi ki, onun bele güldüyü görür ve eşidirdim. Metbexde üzümü tutanda yanaqlarımın od tutub yandığını hiss etdim. Istilik basmışdı meni.. heç vaxt bu qeder pert olmamışdım. Süfreni hazırlayıb onu çağırıb çağırmamaqda tereddüd edirdim. Özü geldi. Az evvel gülümseyen tebessümünün daha yüngül forması ile süfrede eyleşib :- ellerie sağlıq – deyib çayından br qurtum aldı. Yanında qala bilmeyecekdim. Niyese çox utandım. Menim bu halımı görmesin deye “nuş olsu” deyib çıxırdım ki, seslemesine geri döndüm.
- Şems?
- He.
- Sen oturmayacaqsan?
- Şey.. men..otağı,yerini....yenii divanı yığacam. Da dağılıb..
1 cümle deyecekdim, qırdım sözün belini.
- Yavaşa ol, barmaqlarını qıracaqsan.
- Ne?
- Deyirem barmaqlarını qıracaqsan. Ellerini niye ele sıxırsan.
Elime baxanda gördüm ki, düz deyir, barmaqlarımı ele sıxırdım ki, ele bil bu saat qıracaqdım. Niyese heyecanlanmışdım.
- ....şşeyy.. men..
- Gel, otur.. dünen gece de ayıq olmusan, heç ne yememisen.
eslinde hem getmek isteyirdim hem yox. Yanında eyleşib başımı qaldırmadan çayımı qarışdırdım. Az evvel otaqda ona baxmağıma bir şey düşünüb demeliydim. Meni sehv anlamasını istemirdim. Düşüncelerimden Amalın elimi tutmasından ayıldım. Gah eline gah ona baxdım.
- Deyirem, belke besdir çayı qarışdırdın, mence yeterinde qarışdı.
Ferqinde olmadan çayı dayanmadan qarışdırırmışam. Amalın elimden tutması ise pik nöqte oldu. Mene ne olurdu bilmirem, amma getmeseydim özümü daha da pert ede bilerdim.
- Nuş olsun, menim iştahım yoxdur- deyib celd ayağa qalxıb otağa keçdim. Üreyim ağzımda döyünecekdi ele bil. Amal arxamca gelib otağa keçdi. Dayandığım yerde bir az geri çekilib ona baxdım.
- Şems, yaxşısan?
- Hhheee...hee yaxşıyam.
- Nese

<< 1 ... 91 92 [93] 94 95 ... 190 >>