mehz bele de olur… heç
tesevvür etmezdim ki, bu, ne qeder xoĢ ola biler. Fikirler dağınıqdır…
yalnız hissiyyat qalır… yalnız o… yalnız men… о, xahiĢ edirem…
– Qurtar, Ana, – demek olar ki, sessiz pıçıldayır o.
Onun sözlerinden eriyirem, hezzin en yüksek nöqtesine qalxıram ve
minlerle hisseciye bölünürem. Bundan derhal sonra o daha derine baĢ vurur
ve iniltiyle menim adımı teleffüz ederek içime boĢaldaraq donub-qalır.
Men hele de rahat nefes ala bilmirem, üreyim xoĢbextlikden
guppultu ile döyünür, fikirlerim tar-mar olub. Ela… bu, çox gözel idi. Gözlerimi açıram: Kristian alnını alnıma dayayıb, gözleri qapalıdır,
tengnefesdir. O, gözlerini açır ve baxıĢlarımız toqquĢur. Yalnız bundan
sonra o, astaca içimden çıxır.
– Оh, – men tanıĢ olmayan hisslerden diksinirem.
– Seni ağrıtdım? – elini uzadaraq Kristian sürüĢen telimi qulağımın
arxasına keçirir.
Men özümü saxlaya bilmeyib ürekden gülümseyirem.
– Hele bir soruĢursan da, meni ağrıtmısan, ya yox?
– Аha, istehza… – o, riĢxendle gülümseyir, – ciddi soruĢuram, özünü
nece hiss edirsen?
Kristian sınayıcı nezerle, hetta acgözlükle mene baxır.
Men onun yanındaca qeddimi düzeldirem, hiss ederem ki,
sümüklerim jeleye çevrilib. Tam gücden düĢmüĢem ve üzümdeki tebessümü
sile bilmirem. Ġndi aydındır bu qeder hay-küyün neticesi. Ġki orqazm…
hisseciklere bölünürsen, sanki yuyucu maĢının barabanında fırlanmısan;
dehĢet... Heç bilmezdim ki, bedenim azad ola biler, gerilmiĢ yay kimi, ele
bir mestlikle, ele bir izahedilmez hezzle ki...
– Mene cavab vermedin ve yene de dodağını diĢleyirsen. – Kristian
üzünü turĢudur. Üzümde decel bir tebessüm var. O heyretamizdir, saçları
bir-birine qarıĢıb, boz gözler qıyılıb ve ciddidir, üzünde tutqun ifade var.
– Bir de isteyirem, – deye pıçıldayıram.
Onun üzünde rahatlıq ifadesi iĢıldayır, sonrasa gözler yene qapanır
ve o, yeniden mene baxır, yarıqapalı gözleriyle.
– Ne danıĢırsınız, miss Stil? – riĢxendli terzde Kristian pıçıldayır,
ince terzde, ağzımın kenarına. –

<< 1 ... 101 102 [103] 104 105 ... 108 >>