yalvarıram. Bilmirem, döze bileceyemmi?
Bedenim ele gerilib ki, boĢalma isteyir.
– Ġsteyirem ki, seni ağrıtsın, balaca, – deye o donquldanır ve hey bu
astagel, Ģirin iĢgenceni uzadır, qabağa, gah da geri çekilerek. – Ġsteyirem ki,
sabah her bir hereketim sene menimle olmağını xatırlatsın. Sen menimsen.
Men inilti çıxarıram.
– XahiĢ edirem, Kristian.
– Ne isteyirsen, АnasteyĢa? De.
Yeniden inleyirem. O, yeniden geri çekir ve ombalarımı yavaĢ-yavaĢ
ireli çekerek içime soxur.
– De, – deye o, xahiĢ edir.
– Seni isteyirem, xahiĢ edirem, noolar.
O, azcana ritmi artırır ve teneffüsü süretlenir. Men hereketlerimi
süretlendirirem, Kristian da.
– Sen. Sen bilirsen necesen? ġirin, – deye o, tekanlararası tekrarlayır.
– Men... Ele... Seni... Ġsteyirem ki...
Ancaq inleye bilirem.
– Sen. Menimsen. Qurtar, balaca, – nerildeyir o.
Onun sözlerinde aqibetim eks olunub, o, meni uçuruma iteleyir.
Bedenim tekanlarla havaya qalxıb-enir ve men qurtarıram, ucadan onun
adını balıĢa qıĢqırıram. Daha iki möhkem tekan ve Kristian üstüme serilerek
donub-qalır. Sonra üzü sifetime dayaqlanır ve o, belime uzanır.
– Lenet Ģeytana. Аna, – deye derinden nefes alır, derhal içimden
çıxarır ve çarpayının o biri terefine fırlanıb düĢür. Tamamile elden düĢmüĢ
halda dizlerimi sineme doğru qaldırıram ve derin yuxuya gedirem.
Yuxudan ayıldıqda pencereye baxıb havanın hele iĢıqlanmadığını
görürem. Yuxumun ne qeder uzun çekib-çekmediyini tesevvürüme getire
bilmirem. Adyalın altında ayaqlarımı uzadaraq xoĢ ağrı hiss edirem Kristian otaqda yoxdur. Gözlerimi qarĢımdakı panorama zilleyerek
otururam. Demek olar ki, pencerelerde iĢıq görünmür. Musiqi sesleri
qulağıma çatır. Notların axınında kederli, ince Ģikayet duyulur. Baxın
musiqisidir mence, amma emin deyilem buna.
Men adyala bürünürem ve dehlizle qonaq otağına doğru gedirem.
Kristian fortepiano arxasında oturub, tamamile musiqiye dalıb. Üzü
melodiya kimi Hüznlüdür. O, ela ifa edir, peĢekar musiqiçi kimi. GiriĢdeki
divara

<< 1 ... 104 105 [106] 107 108 >>