söykenerek heyranlıqla dinleyirem. Kristian köyneksiz oturub,
royalın yanında duran torĢerin yegane iĢığı altında. Evin alatoranında o
özünün, dünyadan serhedlenmiĢ alemindedir, toxunulmaz… tenha.
Men astaca ona yaxınlaĢıram, duyğulardan, insan ruhunu oxĢayan
musiqiden sehrlenerek ve hipnoz edilmiĢ kimi uzun, meharetli barmaqlara
baxıram, zeriflikle klaviĢlere toxunan o barmaqlara ki, bedenimi ustalıqla
tumarlayıb ehtirasa getirirdi. Bu fikirden üzüm qızarır ve men ayaqlarımı
daha sıx cütleĢdirirem. O, baĢını qaldırır: derin, dibsiz boz gözler Ģeffafdır,
üzdeki ifadeden ise heç ne anlamaq olmur.
– BağıĢla, – deye pıçıldayıram, – sene mane olmaq istemirdim.
Kristian üzünü turĢudur.
– Üzr istemeli olan adam menem, – deyir ve ifanı bitirerek ellerini
dizlerine qoyur.
Ġndi görürem ki, onun eyninde pijama var. O, eliyle saçlarını darayır
ve yerinden qalxır. ġalvar ombalarından ele sallanır ki… аh. Boğazım
quruyur. Kristian yöndemsiz addımlarla fortepianonun etrafında dövre
vurub mene yaxınlaĢır. GeniĢ çiyinler, ince bel… ezeleleri onun qarnında
bir-birine ele cilalanıb ki... Onun ela görünüĢü var.
– Sen indi yataqda olmalısan.
– Nece de gözel pyes idi. Baxındır?
– Baxdan iqtibasdır, eslinde bu Alessandro Marçelonun qaboy üçün
konsertidir.
– Gözeldir, amma çox kederli...
Onun dodaqları tebessümle azca eyilir – Yatmağa, – deye o, emr edir. – Sabah özünü çox ezgin hiss
edeceksen.
– Yuxudan oyananda yanımda yox idin.
– Yuxum qaçıb, çünki men tek yatmağa alıĢmıĢam.
Onun ehvalını baĢa düĢmekde acizem. Deyesen, Kristianın kefi bir
qeder pozulub, amma qaranlıqda bunu müeyyen elemek çetindir. Belke bu,
musiqiye göredir. O, zeriflikle meni qucaqlayır ve yeniden yataq otağına
aparır.
– Çoxdan fortepiano çalırsan? Sende çox yaxĢı alınır.
– Altı yaĢından.
– А-а.
Kristianı – altı yaĢlı oğlanı… gözel, küren saçlı, boz gözleri olan,
fövqelade derecede hüznlü musiqini seven oğlanı tesevvür edirem ve üreyim
eriyir.
– Özünü nece hiss edirsen? – deye

<< 1 ... 105 106 [107] 108 >>