Kristian soruĢur biz otağa
qayıtdıqda. O, çırağı yandırır.
– Normal.
Biz ikimiz de eyni vaxtda çarpayıya baxırıq. Melefelerde qan var –
bakirelik niĢanem. Xecaletden qızarıram ve adyala daha sıx bürünürem.
– Missis Consun düĢünmesi üçün sebeb olacaq, – deyir Kristian
menimle yanaĢı duraraq. O, elile çenemi qaldırır ve diqqetle üzüme baxır.
Birden anlayıram ki, onu heç vaxt köyneksiz görmemiĢem. Ġnstinktiv olaraq
onun sinesindeki tüklere toxunmaq üçün elimi uzadıram, o derhal bir adım
geri çekilir.
– Uzan, yat, – sert Ģekilde buyurur Kristian, – gelib yanında
uzanacam.
Elimi aĢağı endirib üzümü turĢuduram. Men hele heç vaxt onun
çılpaq bedenine toxuna bilmemiĢem. O, komodu açır, ordan futbol köyneyi
çıxarır ve celd eynine geyir.
– Yatmağa, – deye yeniden emr edir.Yeniden çarpayıya girirem, qan haqda düĢünmemeye çalıĢaraq.
Kristian arxamda uzanır ve qucaqlayır. O, saçlarımı öpür ve köks ötürür.
– Yat, ezizim АnasteyĢa, – deye pıçıldayır ve men gözlerimi
yumuram, amma musiqiden ve onun sözlerinden meni keder bürüyür.
Kristian Qreyin ruhunun hüznlü terefi de varmıĢ.

ARDI OLACAQ...

<< 1 ... 106 107 [108]