Sanki onlarda hansısa qapalı
mena var. Hele sualları demirem! Övladlığa götürülmeni insandan nece
soruĢmaq olar? Hele onun gey olub-olmamasını? Diksinirem. Doğrudanmı
men bunu ucadan demiĢem? He, cesarete bax! Ġndi edebsizliyimden ezab
çekeceyem… Ketrin Kavanaya lenet!
Spidometre baxıram: süret normadan da azdır. Ve men bilirem: bu,
iki nüfuzedici boz gözlere ve maĢını diqqetli idare etmek barede sert
xeberdarlığa göredir. Men baĢımı silkeleyir ve anlayıram ki, Qrey özünü
yaĢından iki defe kiçik, lap uĢaq kimi aparır.
―Unut onu, Ana‖, – deye özümü çekindirirem. Maraqlı sergüzeĢt idi,
amma onu çek-çevir etmeye deymez. Her Ģey artıq bitib. Onu heç vaxt
görmeyeceyem. Bu fikirden ehvalım o deqiqe yaxĢılaĢır. MP3-pleyeri iĢe
salıram, sesi artırıram, kürsünün beline yayxanıram ve ses-küyün nebzli
döyüntüsü ile qaza basıram. I-5-e giriĢde görürem ki, süreti artırmıĢam,
çünki bele isteyirem.
***
Biz Vankuverde (VaĢinqton Ģtatı) yaĢayırıq, kiçik taunhaus
qesebesinde, universitet düĢergesinden çox da uzaq olmayan yerde. Bextim
getirib: Keytin valideynleri ona burada ev alıblar ve kirayeye göre menden
gülmeli mebleğde haqq alır. Onun menzili son dörd ilde evimiz olub. MaĢını
qapı ağzına sürerken baĢa düĢürem ki, etraflı cavab almayınca Keyt yaxamdan el çekmeyecek. YaxĢı ki, diktofon yazısı var. Ümid edirem,
müsahibeden baĢqa ona elave heç ne haqda demeli olmayacağam.
– Ana! Qayıtmısan! – Keyt kitabla dolu qonaq otağında oturub. O,
aydındır ki, imtahanlara hazırlaĢırmıĢ, düzdür, eyninde yene de evvelki kimi
çehrayı rengli flanel, üstünde yaraĢıqlı dovĢan balalarının resmi olan pijama
var. Keyt onu yalnız kefsiz olanda geyinir: növbeti boyfrendle ayrıldıqdan
sonra, xestelendikde, yaxud ehvalı pis olanda. O, yerinden atılaraq mene
doğru gelir ve meni möhkem qucaqlayır.
– Men artıq heyecanlanmağa baĢlamıĢdım. FikirleĢirdim ki, tez
qayıdacaqsan.
– Eger müsahibenin uzandığını nezere alsaq, men hele tez gelmiĢem.
– Ana, çox sağ ol! Men sene ömrümün

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 108 >>