gözel
ağzından baĢqa heç neyi görmürem. Aman Tanrım! Ġyirmi bir yaĢında men
ilk defe heqiqeten öpülmek isteyirem. Onun dodaqlarını öz dodaqlarımda
hiss etmek isteyirem.4-cü fesil
―Öp meni!‖ – terpenmeye halım olmadan fikren yalvarıram. Men
qeribe, namelum istekle iflic olmuĢam. SehrlenmiĢ halda Kristian Qreyin
cizgilenmiĢ ağzına baxıram, osa yuxarıdan-aĢağı mene baxır. Göz qapaqları
örtülüb, gözleri tünd çalar alıb. O, gücle nefes alır, mense heç nefes
almıram. Senin ellerindeyem. XahiĢ edirem, meni öp. O, gözlerini qapadır,
derinden nefes alır ve sanki sessiz sualıma cavab vererek baĢını yelleyir.
Gözlerini yeniden açdıqda orada polad bir qetiyyet oxunur.
– AnasteyĢa, menden uzaq dur. Men sene lazım olan adam deyilem,
– Qrey pıçıldayır Ne? Axı niye bele? Axı bu haqda o yox, men qerar qebul etmeliyem.
EĢitdiyime inanmayaraq sifetimi turĢudaram.
– Nefes al, AnasteyĢa, nefes al. Ġndi seni ayağa qaldıracam, – astaca
deyir ve meni özünden aralayır.
Menim xilasım ve ya Kristian Qreyin teması ile yaranmıĢ Adrenalin
parlayıĢı yox olur ve men özümü zeif ve esebi edirem. ―Yox!‖– deye qelbim
hayqırır o meni dayaqdan mehrum ederken. O, meni mesafede saxlayır ve
diqqetle reaksiyamı gözleyir. BaĢımda yalnız bir fikir var: men ona iĢare
etdim ki, öpüĢ gözleyirem, o ise meni öpmedi. Ona lazım deyilem. Meni
qehve içmeye devet ederken Ģansım var idi, mense her Ģeyi korladım.
– Aydındır, – deye köks ötürürem, yeniden sese malik olaraq ve
alçalmadan ezab çekerek donquldanıram: – Çox sağ olun.
Durumu deyerlendirerken ne vaxt sehv elemiĢem? Tez-telesik ondan
ayrılmalıyam.
– Ne üçün? – elini götürmeden üzünü turĢudur.
– Meni xilas elediyiniz üçün, – deye pıçıldayıram.
– Bu deli eks istiqametde hereket edirdi. YaxĢı ki, yanındaydım. ĠĢin
ne ile biteceyini düĢünmek bele qorxuludur. Belke, menimle otele
gedesiniz? Oturarsınız, özünüze gelersiniz.
O, meni buraxır, indi qarĢısında durmuĢam ve özümü sefeh durumda
hiss edirem.
Özüme gelerek menasız fikirleri

<< 1 ... 41 42 [43] 44 45 ... 108 >>