baĢlayır.
– Yox, Kristian meni xilas etdi, – pıçıldayıram. – Men qorxmuĢam.
– Bu tebiidir! Bes qehve? Axı sen onu xoĢlamırsan?– Men çay içdim. Bir az söhbet eledik, amma sene danıĢmalı heç ne
yoxdur. Heç bilmedim meni niye devet eleyib.
– Onun xoĢuna gelirsen, Ana. – Keyt ellerini yana salır.
– Artıq xoĢuna gelmirem. Bir daha görüĢmeyeceyik. – Bunu sakit
ahengle demeye gücüm çatdı.
– He?
Lenet Ģeytana! Keytde maraq oyanıb. Metbexe gedirem ki, Keyt
üzümü göre bilmesin.
– Menim kimiler ona tay deyil, – bacardığım qeder quru danıĢıram.
– Hansı menada?
– Di besdir, guya özün bilmirsen. – Çevrilirem ve Keytin qapı
ağzında durduğunu görürem.
– Yox, bilmirem.
– Keyt, o… – Çiyinlerimi çekirem.
– Ana, sene ne qeder demek olar? Lap uĢaq kimisen! – deye o,
sözümü kesir. Yene öz bildiyini edir.
– Keyt, meni rahat burax. Men imtahanlara hazırlaĢmalıyam, – deye
sözümü kesirem.
O, üz-gözünü turĢudur.
– Müsahibeye baxmaq isteyirsen? Yazıb tamamladım. Xose ela
Ģekiller çekib.
Men bir daha valehedici Kristiana baxmaq isteyiremmi, men-den uzaq
dur, Qrey?
– Elbette, isteyirem. – Hansısa möcüzeyle üzümde tebessüm ifadesi
tesvir etmeye nail oluram ve masaya doğru gedirem. Qrey deyerlendirici
Ģekilde noutbukdakı ağ-qara fotoĢeklinden mene baxır. Deyesen, men onu
qane etmirem.
Özümü ele gösterirem ki, guya müsahibeni oxuyuram, amma eslinde
o boz gözlerin diqqetli baxıĢlarını üstümde duyuram ve güman etmeye
çalıĢıram: niye o, özünün dediyi kimi, mene lazım olan adam deyil? Ve
birden izah öz-özüne peyda olur. O, son derece gözeldir. Biz iki ferqli qütbük, ayrı-ayrı dünyaların varlıqları. Men Ġkar kimi GüneĢe çox
yaxınlaĢmıĢ, neticede qanadlarımı yandırıb yere enmiĢem. Qreyin sözlerinde
mena var. O, mene yaraĢmır. O mehz bunu nezerde tuturdu ve indi onun
imtinasını anlamaq asandır … demek olar ki.
– Ela, Keyt, – gücle deyirem. – Gedim iĢimle meĢğul olum.
―Helelik onun haqqında düĢünmeyeceyem,‖ – deye özümü dile tutur
ve defteri açaraq mütalieye

<< 1 ... 44 45 [46] 47 48 ... 108 >>