poladdan (belke de platin – kim bilir) müasir
soba. Soba artıq yanır ve parlaq Ģöle saçır. Solda giriĢle yanaĢı metbex
erazisi. O tamamile ağ rengdedir, qara ayaqlı masa üst taxtası ve altıneferlik
bar piĢtaxtası istisna olmaqla.
Metbexle yanaĢı ĢüĢe divarın qarĢısında yemek masası, etrafında on
altı stul qoyulub. Otağın küncünde parlaq qara royal var. Aydındır… o hele
fortepiano da çalırmıĢ. Divarlardan müxtelif forma ve ölçülü resmler asılıb.
Ümumiyyetle, menzil daha çox qalereyaya oxĢayır, neinki eve.
– Penceyi çıxarmaq istemirsen? – deye Kristian soruĢur BaĢımı yelleyirem. Damdakı külek ucbatından mene hele de
soyuqdur.
– Ġçeceksen?
Men aĢağı endirilmiĢ kirpiklerimin arasından ona baxıram. O
geceden sonra? O, zarafat edir? Ağlıma ondan ―Marqarita‖ istemek keçir,
amma mende heyasızlıq çatmır.
– Men ağ Ģerab içecem. Menimle içersen?
– He, yeqin ki.
– ―Pyui-Füme‖ seni qane edir?
– Men Ģerablardan az baĢ çıxarıram, Kristian, özün seç, – sakitce ve
inamsız deyirem. Üreyim berkden döyünür. Qaçmaq isteyirem. Bura esl
saraydır. Bill Geyts ruhunda. Burda ne iĢim var? ―Guya bilmirsen!‖ – deye
tehtelĢüurum fınxırır. Elbette, bilirem: Kristian Qreyin yatağına düĢmek
isteyirem.
– Tut, – deye o, Ģerab dolu qedehi mene uzadır. Hetta büllur qedehler
bele ağır, müasir dizaynlı zenginlikden xeber verir.
Bir qurtum içirem: Ģerab yüngül, teze ve lezizdir.
– Susursan ve hetta daha çox qızarmırsan. Doğrudan da, AnasteyĢa,
seni heç zaman bele solğun simalı görmemiĢem, – astaca deyir Kristian. –
Yemek isteyirsen?
BaĢımı yelleyirem. Ġsteyirem, amma yemek deyil.
– Çox böyük menzilin var.
– Böyük?
– Böyük.
– He, böyükdür, – deye razılaĢır ve onun gözleri parlayır.
– Sen fortepiano çalırsan? – çenemin hereketile royalı gösterirem.
– He.
– YaxĢı?
– He.
– Elbette. Amma heç bacarmadığın nese varmı?– He… amma az. – Kristian qedehden bir qurtum Ģerab içir, menden
gözünü çekmeyerek. Otağa göz gezdirerken üstümde onun baxıĢlarını hiss
edirem. Eslinde,

<< 1 ... 81 82 [83] 84 85 ... 108 >>